κάτοχοι του χτες

Βρέθηκα,τελευταία, εκτός τόπου και χρόνου. Πολυτεχνείο, Γρηγορόπουλος, Μίσσιος, ό,τι δεν θυμάμαι, Χριστούγεννα.... Αλλού. Σιωπή. Τσιμουδιά. Περαστικά. Όμως ήμουν εδώ. Εδώ. Πολυτεχνείο. Εδώ ΒίλλΑμαλίας. Που δεν πάτησα ποτέ το πόδι μου. Εκεί Μαρφίν. Που δεν πέρασα απέξω. Όλο το σκηνικό παγιδευμένο στης καθεμιάς, στου καθενός, την τσίπα. 

Εδώ 2012. Τέλος. Οι ιστορίες μας, αποσυρμένα έλκηθρα του Αη Βασίλη. Σαν το υπικό της αισθητικής φαμελιάς μας. Που συναρτά ρεμπέτικα, χιπ χοπ, μπλουζ, ανταλού και καντάδες. Χειμερινούς κολυμβητές και Διονυσίου. Μπαχ και μπαλαλάικες. Και τόσα κονκάρδια ταυτότητας. Αντισταθείτε σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό στιχάκι και λέει: για, να με δω... Αντισταθείτε στης αντίστασης τη δηθενιά. Ν' αντισταθώ κι εγώ στην εδική μου κάθε λέξη, κάθε στιγμή και κάθ' επιμονή. 

Δεν είναι που αλλάζει ο χρόνος οσονούπω 

Είναι που κάτι τέλειωσε σύμφωνα με το γδούπο

wikipedia

Όταν πρόκειται ν' αλλάξει ο χρόνος, πολλοί μπαίνουν σε απολογιστικούς κύκλους. Στην πραγματικότητα σκοπεύουν να μπουν σε κύκλους προϋπο-λογιστικούς. Οι προϋπολογισμοί επιβάλλουν τελευταίως ελαττώσεις του μήκους των ακτίνων των κύκλων μας. Για να διατηρηθεί η επαφή με άλλους κύκλους, θα πρέπει, αν είναι εσωτερικοί, να μειωθεί κι αυτών το μήκος ακτίνας, αν είναι εξωτερικοί, ν' αυξηθεί. Δεν γίνεται να διατηρηθούν σταθεροί οι κύκλοι - ακτίνες και περιφέρειες. Μόνο τα κέντρα παραμένουν αμετακίνητα. Κύκλος ή γραμμή, ιδέα ή ζώο, ανεξάρτητη ή εξαρτημένη μεταβλητή, όσο κι αν προσπαθούμε να τον υπολογίσουμε, ο χρόνος δεν μας υπολογίζει διόλου. Άσχετο. Ο Καλβίνο, στην Αντέλμα από τις Αόρατες Πόλεις (στην παλιά έκδοση): 

Φτάνεις σε κάποια στιγμή της ζωής σου όπου, ανάμεσα στον κόσμο που έχεις γνωρίσει, οι νεκροί είναι περισσότεροι από τους ζωντανούς. Και το μυαλό αρνιέται να δεχτεί άλλες φυσιογνωμίες, άλλες εκφράσεις: σ' όλα τα καινούργια πρόσωπα που συναντάς, αποτυπώνει τις παλιές μορφές, βρίσκει για το καθένα τη μάσκα που του ταιριάζει περισσότερο. 

Plefsis - Street Theatre

Είμαι αισιόδοξος για το μέλλον. Εννοώ για ό,τι θα φέρει ο τάχα βελο(νο)ειδής χρόνος. Εννοώ ότι είμαι αισιόδοξος γιατί καρπώθηκα όσα χάθηκαν στο παρελθόν. Έχω μια καλή περιουσία απωλειών και κάτι χαμένους παράδεισους, από τότε που η παράδεισος αντηχούσε στα όνειρά μου. Εξηγεί ο Μπόρχες:

Ξέρω πως έχασα τόσα πράγματα που δε θα μπορούσα να τα καταγράψω και αυτές οι απώλειες, τώρα, είναι ό,τι μου ανήκει. Ξέρω ότι έχασα το κίτρινο και το μαύρο και σκέφτομαι αυτά τα άπιαστα χρώματα όπως δεν τα σκέφτονται αυτοί που βλέπουν. Ο πατέρας μου πέθανε και πάντα στέκει στο πλευρό μου. Όποτε θέλω να μελετήσω στίχους του Σουίμπερν, το κάνω, μου λένε, με τη φωνή του. Μόνο ό,τι έχει πεθάνει είναι δικό μας, μόνο αυτό που χάνουμε μας ανήκει. Το Ίλιον υπήρξε, όμως το Ίλιον παραμένει στο εξάμετρο που το θρηνεί. Το Ισραήλ υπήρξε όταν ήταν μια παμπάλαιη νοσταλγία. Το κάθε ποίημα, με τον καιρό, είναι μια ελεγεία. Δικές μας είναι οι γυναίκες που μας άφησαν, και που δεν είναι δεμένες με της βραδιάς την άγωνία και τους συναγερμούς και την τρομοκρατία της ελπίδας. Δεν υπάρχουν παράδεισοι άλλοι από τους χαμένους παραδείσους. 

Calvino-Borges

Κάτοχοι του χτες:
το ανωτέρω ποίημα του Μπόρχες
από την τελευταία συλλογή του
Συνωμότες (1985)

CCCYP


καλή χρονιά