(απ' την κατάψυξη:) μονάχα οι ένοχοι

Να πείναγα τον ύπνο 

απ' τις πομπές της πλήξης.
Να κρυφοκοίταζα στις γρίλιες, 

που βαριόταν, το χειμώνα. 

Ν' άνοιγα τα πατζούρια 

στης άνοιξης το σούρσιμο.

Να ζόριζα τη μνήμη
μιανής συλλογικότητας. 
Να έκανα πίσω μπρος στη σύνθεση,
ως να γευτώ το απόλυτο φτερόλεπτο.
Να έχανα όπως τώρα το ρυθμό, 
να ήθελα να σώπαινα.

Να έφτυνα τον ανεκτό
τον σεβαστό τον κύριο.
Να ρύπαινα με τύψεις τις ευχές. 
Να ξέπλενα μ' ευχές τις τύψεις.
Να σώπαινα ξανά
στου χάους την παραμύθα.

Μονάχα οι ένοχοι μιλούν 

για αθωότητα. 

brigadaligera.tumblr

κάποτε πρέπει

να σκορπιούνται τα κατεψυγμένα

κόντεψα πάλι να μην το προλάβαινα 

θάλλαζε αλλόκοτα ξανά θα πιάναν ζέστες

θάμπλεκα την οργή με τις παστίλιες του λαιμού

οι καρακάξες θα εφορμούσανε στους γάτους

ταυλάκια δεν θα χόρταιναν νερό

οι κλίκες θα σφαζόντουσαν χωρίς να ξέρουν

πόσα φυντάνια η καθεμιά να θυσιάσει

θα πετσοκόβαν κλικαδόρους τα τσιράκια 

από ευθύνη περισσή ή κατά λάθος

κερματισμένοι απτοένα ως το μηδέν

με τόσα ίσως θα ξεψύχαγαν τα δεν

ίσως στο τέλος θάχα πάρει τα βουνά

με τους συντρόφους ή μονάχος 

δίχως μάθια






weegingayin