MHNYMAL: μετά είκοσι έτη: μινόρε

Κυριακή 10 Μαΐου 2015

μετά είκοσι έτη: μινόρε

μην κάνεις όνειρα για ό,τι θάρθει

δεν είναι, αγάπη μου, τα όνειρα γιατρειά

μόνο η αγάπη μας θα μας κρατήσει

γι' αυτό χαμήλωσε και πάρε με αγκαλιά

όσα κι αν τύχουνε, πάντα είναι λίγα

πάντα, να ξέρεις, είναι βάσανο η ζωή

όμως τα μάτια σου ποτέ δεν χάνουν

τη λάμψη που είχαν όταν σ' είχα πρωτοδεί

μόνο ένα βλέμμα σου, μόνο ένα χάδι

ένα φιλί σου, ένα γέλιο, μια στιγμή

κράτα το χέρι μου και μην τ' αφήνεις

στη γη η παράδεισος για μένα είσαι συ

Beham

Ένα μινόρε μετά 20 έτη. Τι μπορεί να σημαίνει σήμερα παρά τίποτα διαφορετικό απ' ό,τι τότε; Πώς πέρασαν αυτά τα, μάλλον - δεν μου έμαθαν τη συνήθεια να γράφω ημερομηνίες πίσω από κάδρα, 20 χρόνια; Τα χρόνια πέρασαν ή αυτή η σκέψη υποκαθιστά "την προϊούσα διαδικασία της δικής μας γήρανσης"; Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε όχι στον χρόνο, σαν κατασκευή, αλλά στον έρωτα σαν κατασκευή - αλλά δεν αλλάζει κάτι, αφού το θέμα δεν είναι το αντικείμενο, είναι το να εναρμονιστούμε με τον περί κατασκευών λόγο που εντέλλεται τη συμμόρφωση στην επιταγή της ανασκευής των κατασκευών, ως ο καθείς εναρμονίζεται στον επελθόντα (αν και παρονθόντα) χρόνο, ως έπραξαν επί παραδείγματι ο Μαρξ, ο Κροπότκιν, ο Φρόιντ, η γιαγιά μου και άλλοι, το θέμα είναι να εναρμονιζόμαστε, κάποτε εξαίροντας το άτομo, ίσως ακόμα, άθελά μας, προετοιμάζοντας το τέλος, μάλλον τη συνειδητοποίηση του τέλους, του θλιβερότερου είδους του πλανήτη.

Ένα μινόρε μετά 20 έτη. Ο έρωτας και ο χρόνος, ο δήθεν χρόνος, σαν φαντασιακή τακτοποίηση σε αφόρητη μετρική της διαδρομής προς τη μοναδική εν ζωή βεβαιότητα. Αν το μέτρο, τα χρόνια και τα δευτερόλεπτα, δεν αλλάζουν, αλλάζει η ταχύτητα, το εθιστικό ναρκωτικό της εποχής μας, όπως γράφει ο Π. Θεοδωρίδης:

Η ανάδυση της ιδέας του έρωτα συντελέστηκε στην Ευρώπη προς το τέλος του 12ου αιώνα, όταν οι τροβαδούροι τραγουδούσαν το απέραντο πάθος τους για μία απρόσιτη αγαπημένη. Σύμφωνα με τον Octavio Paz ο "έρωτας" υπήρξε δημιούργημα μιας ομάδας ποιητών στο πλαίσιο της φεουδαλικής αριστοκρατίας του γαλλικού νότου, κατά το 12ο αιώνα. Οι Προβηγκιανοί ποιητές χρησιμοποίησαν την έκφραση Fin ‘amors (που σημαίνει έρωτας εξαγνισμένος, εκλεπτυσμένος) και αντιστρέφοντας την παραδοσιακή σχέση των φύλων, ονόμαζαν τις αγαπημένες τους midons (από το meus dominus -κύριέ μου). Ο Fin ‘amors ενείχε χαρακτηριστικά "υπηρεσίας" με τρεις βαθμίδες: μνηστήρας, ικέτης και δόκιμος. Η "υπηρεσία” άρχιζε με την ενατένιση του σώματος και του προσώπου της αγαπημένης και συνέχιζε, με ένα τελετουργικό μηνυμάτων, ποιημάτων και συναντήσεων. Ο τελικός σκοπός του Fin ‘amors, η ευτυχία, προέκυπτε από την ένωση της ηδονής και της ενατένισης του υλικού και του πνευματικού κόσμου. Ο Octavio Paz αντιμετωπίζει τον ιπποτικό-ρομαντικό έρωτα ως τρόπο ζωής, ως μια τέχνη του ζην και του θνήσκειν ως προνόμιο «αυτών που θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει αριστοκρατία της καρδιάς». Η αντίληψη αυτή του έρωτα ως αφήγησης, απαιτούσε χρόνο και σταθερότητα: ας θυμηθούμε ότι η δεύτερη σημασία του όρου ρομάντζο είναι μυθιστόρημα και ότι τα ερωτικά μυθιστορήματα του 18ου αιώνα ήταν κυρίως επιστολικά. [...]

Όμως στην εποχή μας η ταχύτητα έχει γίνει εθιστικό ναρκωτικό. [...] Στην εποχή μας, αντί να περιγράφουν την εμπειρία και τις προσδοκίες τους με όρους "σχέσης", οι άνθρωποι κάνουν όλο και συχνότερα λόγο για συνδέσεις και για "δίκτυα". Σε ένα δίκτυο η σύνδεση και η αποσύνδεση είναι επιλογές εξίσου νόμιμες: οι συνδέσεις πραγματο-ποιούνται όποτε το ζητήσει κανείς και μπορούν να διακοπούν κατά βούληση πολύ πριν αρχίσουν να γίνονται ανυπόφορες. Έτσι οι συνδέσεις είναι "εικονικές σχέσεις". Αντίθετα από τις "πραγματικές σχέσεις", στις εικονικές η είσοδος και η έξοδος είναι εύκολη υπόθεση. Τέτοιες "σχέσεις" μοιάζουν έξυπνες, εύκολες στη χρήση και φιλικές προς τον χρήστη. Στις εικονικές σχέσεις «μπορείς πάντα να πατήσεις διαγραφή».