Πόση Αιωνιότητα; 28.031 και μια μέρες...

Το μεγαλειώδες θέαμα.

Από το τρένο που χίμαγε στους θεατές

να τους καταβροχθίσει,

μέχρι το λεωφορείο του Αγγελόπουλου

με τους παρα-τυπικούς συμβολισμούς του.

Μάθαμε αλλιώς το σινεμά,

αφού έπρεπε, έτσι έπρεπε, 

να μάθουμε.

Και να μιλάμε. 

Με την ίδια βεβαιότητα

που έπρεπε, μετά από χρόνια, 

να τραγουδήσουμε,

σχεδόν θριαμβευτικά, 

τον στίχο του Σαββόπουλου

για τους τριγύρω σκηνοθέτες

«που οδηγήσαν μια γενιά 

στα πιο βαθιά χασμουρητά».

Στρατηγός του εικονολατρικού σώματος των σινεφίλ και της αριστερής μεταπολιτευτικής κουλτούρας, ο Αγγελόπουλος, είχε ένα παράλογο τέλος στο πεδίο της διαρκούς μάχης του με τον χρόνο. Ο θάνατός του θυμίζει εκείνον του στρατηγού των νοτίων στον αμερικανικό εμφύλιο “Stonewall” Jackson, που τα τελευταία του λόγια «θα διαβούμε τον ποταμό και θα ξαποστάσουμε στη σκιά εκείνων των δέντρων», μας θυμίζει ο Γκυ Ντεμπόρ στο κείμενο της ταινίας του In girum imus nocte et consumimur igni (μια καρκινική γραφή που σημαίνει κάνουμε κύκλους μέσα στη νύχτα κι η φωτιά μας καταβροχθίζει). 

Πόση αιωνιότητα χώρεσε σε μια μέρα;

Ο χρόνος σκόνη εγίνηκε, σκόρπισε. Κι η παντιέρα

που ήθελες, κατακόκκινη, σε εικόνες να κοιμάται

θα 'θελε να 'χε θύμηση· το αίμα για να θυμάται.

28.032 μέρες