ο καθείς τη χίμαιρά του

Alexander Balanescu and the Balanescu Quartet (gottaloveitbaby)

Ξέρω καλά

πως κάποτε θα πρέπει να σιωπώ·

το πρέπει, το αναθέτει η μνήμη.

Ξέρω πως είναι αδιάφορα

όλα τα σχήματα του λόγου,

του ά-λογου, επίσης, τ’ ά-σχημα·

όλα τα σχήματα του λόγου,

όπως το προηγούμενο,

οι εμμονές στα λογοπαίγνια

κι οι σύμφυτες οι εξυπνάδες,

είν’ όλα άχρηστα.

Ξέρω καλά τον ιδιόρρυθμο κόσμο μου,

αντίδοτο στον μικροαυτισμό μου

που απειλείται, ξέρω

τις καθημερινές μου υποταγές,

κάθε στιγμής τις υποτάξεις,

με τις δικές τους περιφράξεις,

που τιποτένιες τις πλουμίζω λέξεις.

Ξέρω καλά πως όλα,

ο θάνατος ο πολιορκητής

και η ζωή, που η πρώτη αφή της

στον αέρα είναι το λάτεξ,

δεν σηκώνονται.

Ξέρω πως δεν τ’ αντέχω

το άχθος τους, γδαρμένο

από τους δίχως ήχους στίχους.

Πασχίζω να χαθώ.

Μόνο τον κήπο

θέλω να φροντίζω·

ώσπου την πόρτα θα διαβεί

το εγγόνι μου,

να παρηγορηθεί
το δύστυχό μου γένωμα. 

Quimera (arlindost5)

αν αυτή η ανάρτηση σας φάνηκε βαρετή
πιθανολογώ να σας φαινόταν βαρετή και η άλλη που

σιωπώ (στον) μετανάστη

μπωντλαίρ, στο επόμενο