Τον κοίταζα έκπληκτος. Θα μπορούσε να βγάζει αφρούς απ' το στόμα, όμως όχι, ήταν στεγνό. Με την οξεία φωνή του απειλούσε κάθε επίδοξο λαμόγιο με ανασκολοπισμό. Δεν έβγαζε αφρούς, είχε όμως βουρκώσει, μου έκανε εντύπωση πώς ένας άνθρωπος με τόσο χιούμορ, που πάντα διαφωνούσαμε για τη σημασία του δημόσιου τομέα, τώρα ξεσάλωνε, προσπαθούσα να καταλάβω αν είναι με τον Καρατζαφέρη ή με ποιον άλλον άραγε, ο κουμπάρος δεν την πάλευε.
- Κοίταξε, τις προάλλες που βρέθηκα στη Γερμανία, τρώγαμε και πίναμε με κάτι Γερμανάκια κι άρχισαν τα γνωστά για τους Έλληνες. Όταν τους είπα ότι καιρός είναι να πληρώσουν τις αποζημιώσεις για τις καταστροφές που μας έκαναν, την καταστροφή όλων των υποδομών μας πριν από 70 χρόνια, έκαναν μόκο. Ο μπατζανάκης του είχε λόγο αριστερό, ύφος εξίσου αγανακτισμένο, τα Γερμανάκια έκαναν μόκο και για τα υποβρύχια που γέρνουνε και για τ' αυτοκίνητα που μας πουλήσανε τόσα χρόνια. Βάλε τον κόσμο να σκεφτεί τι ονειρευόταν πριν από πέντε χρόνια. Τι ονειρεύονταν αυτοί που θα βγαίνανε στη σύνταξη. Άλλος θα έπαιρνε βάρκα, άλλος θα έκανε ταξίδια στο εξωτερικό, άλλος θα πάντρευε το παιδί του. Τώρα τι κάνουν;
Πριν από λίγη ώρα είχαμε κόψει τη βασιλόπιτα. Ζήτησα, αστειευόμενος, να κόψουμε ένα κομμάτι του κομμουνιστικού προτάγματος, μαζί με τα πρώτα, τα αφηρημένα. Δεν σχολιάστηκε. Η παρέα, με εξαίρεση τον κουμπάρο, ήταν υπέρ του δημοσίου. Να διαβάσετε, τους είπα, τους στίχους υπέρ του δημοσίου. Αδιαφόρησαν. Όλοι συμφωνούσαν για την ανάγκη μιας σωστής δημόσιας παιδείας και υγείας, μιας κοινωνίας δικαίου.
- Μα, να ξέρετε, το καλό δημόσιο σχολείο δημιουργήθηκε για να εμφυσά εθνική συνείδηση και πειθαρχία και για να εφοδιάζει με βασικές γνώσεις και επιδεξιότητες τους προλετάριους, ώστε να είναι αποδοτικοί. Παρομοίως, το σύστημα υγείας. Ξέρετε, αυτό το σύστημα καταρρέει, δεν έχει και πολλές ελπίδες, ό, τι κι αν κάνουμε... ψέλλισα.
- Τι λες τώρα. Το θέμα είναι ότι δεν παράγουμε. Δεν μας αφήνουν να παράγουμε. Εισάγουμε κρεμμύδια και λεμόνια και πατάτες. Έλεος. Πρέπει ν' αντισταθούμε. Αν μας έχει μείνει φιλότιμο.
Η συζήτηση συνεχίστηκε περίπου όπως θα συνέβη με παραλλαγές σε πολλές βεγγέρες αυτών των ημερών. Το μετάνιωσα που αποκάλυψα τον πεσιμισμό μου, ο ίδιος είμαι που θα πρότεινα κάποια άλλη στιγμή ποικιλόμορφες αντι- στάσεις. Δεν άργησα να αισθανθώ αποτραβηγμένος, σα ν' άκουγα τις φωνές τους από μακριά, απ' το βάθος. Σκεφτόμουν πόσοι φοβισμένοι άνθρωποι αγανακτούν κι είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν τον διπλανό τους με την υπόνοια της λαμογιάς. Πόσοι λένε δόξα τω θεώ, που συνεχίζουν να δουλεύουν με τα μισά. Πόσοι είναι ευχαριστημένοι που δεν αρρώστησαν ακόμα, που έχουν την υγειά τους κι ας έχασαν τη δουλειά τους.
Η πείνα μπερδεύεται με τον βίαιο αποκαταναλωτισμό. Ο τύπος που οδηγάει τη τζιπούρα έκοψε το παιδί του απ' τ' αγγλικά. Όλοι έχουν υπερβεί τα αδιαπραγμάτευτα όριά τους. Η απελπισία έχει διαβαθμίσεις. Οι ωραίοι είχαν πιστώσεις. Η παρακμή μυρίζει από μακριά. Σκάσαμε πάλι απ' το φαΐ. Κι όμως. Αυτή είναι η κρίση μας. Κρίση χοληστερίνης.
Ήταν προφανές ότι η σκέψη μου άρχισε, ως συνήθως, να ξεφεύγει. Ακολούθησαν πολλαπλές παρανοϊκές φαντασιώσεις διανθισμένες από άκυρα ρεψίματα. Ήθελα να γυρίσουμε σπίτι, να κουρνιάσω στην αγκαλιά της. Με κατήγγειλε για την αυθαίρετη σκορδοφαγία μου. Της πρότεινα να μασήσει στο σπίτι μισή γουλιά σκορδάκι, ομοιοπαθητικώς. Τελικά, το ήξερα, πάλι θα με ανεχόταν.
Στο αυτοκίνητο έσπρωξα ένα σιντί με Βέλβετ. Πάντα θέλω να υποδέχομαι τη νέα χρονιά με κάτι κλασσικό.
- Τι λες τώρα. Το θέμα είναι ότι δεν παράγουμε. Δεν μας αφήνουν να παράγουμε. Εισάγουμε κρεμμύδια και λεμόνια και πατάτες. Έλεος. Πρέπει ν' αντισταθούμε. Αν μας έχει μείνει φιλότιμο.
Η συζήτηση συνεχίστηκε περίπου όπως θα συνέβη με παραλλαγές σε πολλές βεγγέρες αυτών των ημερών. Το μετάνιωσα που αποκάλυψα τον πεσιμισμό μου, ο ίδιος είμαι που θα πρότεινα κάποια άλλη στιγμή ποικιλόμορφες αντι- στάσεις. Δεν άργησα να αισθανθώ αποτραβηγμένος, σα ν' άκουγα τις φωνές τους από μακριά, απ' το βάθος. Σκεφτόμουν πόσοι φοβισμένοι άνθρωποι αγανακτούν κι είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν τον διπλανό τους με την υπόνοια της λαμογιάς. Πόσοι λένε δόξα τω θεώ, που συνεχίζουν να δουλεύουν με τα μισά. Πόσοι είναι ευχαριστημένοι που δεν αρρώστησαν ακόμα, που έχουν την υγειά τους κι ας έχασαν τη δουλειά τους.
Η πείνα μπερδεύεται με τον βίαιο αποκαταναλωτισμό. Ο τύπος που οδηγάει τη τζιπούρα έκοψε το παιδί του απ' τ' αγγλικά. Όλοι έχουν υπερβεί τα αδιαπραγμάτευτα όριά τους. Η απελπισία έχει διαβαθμίσεις. Οι ωραίοι είχαν πιστώσεις. Η παρακμή μυρίζει από μακριά. Σκάσαμε πάλι απ' το φαΐ. Κι όμως. Αυτή είναι η κρίση μας. Κρίση χοληστερίνης.
Ήταν προφανές ότι η σκέψη μου άρχισε, ως συνήθως, να ξεφεύγει. Ακολούθησαν πολλαπλές παρανοϊκές φαντασιώσεις διανθισμένες από άκυρα ρεψίματα. Ήθελα να γυρίσουμε σπίτι, να κουρνιάσω στην αγκαλιά της. Με κατήγγειλε για την αυθαίρετη σκορδοφαγία μου. Της πρότεινα να μασήσει στο σπίτι μισή γουλιά σκορδάκι, ομοιοπαθητικώς. Τελικά, το ήξερα, πάλι θα με ανεχόταν.
Στο αυτοκίνητο έσπρωξα ένα σιντί με Βέλβετ. Πάντα θέλω να υποδέχομαι τη νέα χρονιά με κάτι κλασσικό.
all tomorrow's parties by blestemp
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου