Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

σιωπηλή άνοιξη


Massive Attack feat. Liz Fraser: Silent Spring * CutCollage


    Ξεχνιέμαι καμιά φορά, εκεί που μιλώ με κάποιον, σταματώ ν' ακούω και ν' απαντώ, μόνο παρατηρώ πόσο μεγάλωσαν τα φυλλαράκια της κληματαριάς. Κάθε Απρίλη, καθώς πλησιάζει το Πάσχα που συγκολλά τη ζωή στο θάνατο, ξαναενθουσιάζομαι που ξαναβγαίνουν τα φύλλα, τα λουλούδια... Ένα αναρρι-χητικό στον κήπο νόμισα πως είχε ξεραθεί, αλλά όχι. Ο Απρίλης, μπαϊρακτάρης της άνοιξης, δεν ολιγωρεί ποτέ. Το δέντρο θα πετάξει λουλούδια και με την κρίση. Ο κρότος του όπλου του 77χρονου αυτόχειρα της πλατείας Συντάγματος δεν θα ταράξει τον κύκλο της ζωής. Το PSI δεν στεγνώνει τους χυμούς που κυκλοφορούν στ' αγγεία των φυτών. Ούτε μειώνει τις ορμές του Σωτήρη, του σκύλου μου. Σκέφτομαι πως δεν μπορεί ούτε των ανθρώπων, του ταπεινού μας είδους, τις επιθυμίες να γευτούν και ν' απολαύσουν, ούτε κι αυτές μπορεί η κρίση να τις καταστείλει. 

     Γιατί, πώς αλλιώς δηλαδή, πώς όταν το κοινωνικό μας σύστημα δεν τρανταζόταν από την οξεία  εκδήλωση της κρίσης, η συζήτηση για κρίση, αν γινόταν, ήταν περιθωριακή; Κι όταν οι ανάγκες για ικανοποίηση κατασκευα-σμένων επιθυμιών λέκιαζαν κάθε πλευρά του βίου, πώς δεν αγανακτούσαμε; Όχι ότι τώρα δεν διαλύονται οι μέχρι χθες αυτονόητες για την κοινωνία μας αρχές, ότι δεν μένουν άνεργοι, άστεγοι, χωρίς περίθαλψη, χωρίς ελπίδα για τίποτε απ' αυτά, χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα. Η απελπισία είναι καταστροφική. Αλλά κι αυτό που επιδιώκουν οι διαμαρτυρίες είναι η ορθολογική λειτουργία του ίδιου συστήματος, της ίδιας μηχανής κρίσεων. Είτε ονομάζουν την επιδίωξη δημοκρατία, είτε ανάπτυξη, είτε αντιτάσσουν σε προδότες εθνική περηφάνια και λαϊκή οργή. Ο Γιώργος Μακρής την πλατεία Συντάγματος την αποκαλούσε χάος. Σ' αυτό το χάος, στο αμόλυντο απ' τις καταδιωκόμενες γυμνές ζωές τμήμα του κέντρου της μητρόπολης, το πλήθος συγκρούεται ιδεοληπτικά με τους προδότες του τίμιου ρόλου που έχει εγκολπωθεί. Ας παρερμηνεύσω τον ποιητή Τάκη Σινόπουλο:

Η ΣΚΑΤΩΜΕΝΗ περιοχή της πολιτείας, τα σκατωμένα μούτρα των ανθρώπων που όλα θυμίζουνε υπουργούς - πρωθυπουργούς.

Ο ΧΑΡΤΗΣ,  Κέδρος 1977

     Μοιάζουν (λες και φορούν τις μουτσούνες τους) σ' αυτούς που μισούν γιατί τους πρόδωσαν. Πρόδωσαν τη ζωή που θα ζούσαν, και έζησαν λίγο επί πιστώσει, τη ζωή που χάνουν και νοσταλγούν, αν και ποτέ δεν την έζησαν, τελικά. Βιώνουν τον σχιζοειδή αποκλεισμό τους από την κατάσταση που τους περιέχει αναπόφευκτα: αφού δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτούς, ούτε κι εκείνοι πέρα από αυτή· όσο εξακολουθούν να επιστρέφουν στο διάπυρο κέντρο ενός άστρου για να διαμαρτυρηθούν για την τρομαχτική αύξηση της θερμοκρασίας του.       
     
     Όμως η άνοιξη του Απρίλη είναι πάλι εδώ. Παρούσα και προκλητική. Αν πρέπει ντε και καλά να γεωμετρικοποιούμε την πραγματικότητα, οι ζωές παλεύουν με τρεμάμενες οξυκάμπυλες τεθλασμένες που κάποτε κλείνουν. Οι κύκλοι δεν υπάρχουν ούτε στα πουάν υφάσματα. Οι γέροντες κι οι γριούλες που "αλλιώς τα περιμένανε κι αλλιώς τους ήρθαν" κλείνουν τους δήθεν κύκλους κι επαναλαμβάνεται η ζωή, το ίδιο λάθος, τα ίδια πάθη,  οι ίδιες υποταγές. Πάντα αλλιώς τα περιμέναμε. Ο αναιδής Απρίλης φέρεται το ίδιο και στον Παπαδήμο και στον μπαρμπα-Δήμο. Ο τροχός γυρίζει. Κι ο φτωχός κορδώνεται. 


     




 Μου φαίνεται πως η άνοιξη
Σαν κελαηδά με τρέμει
Μην της ζητήσω ένα σκοπό
Να δώσω του έρωτά μου
Μην της ζητήσω ένα φιλί
Να σου φιλήσω την καρδιά
Να σου χαρίσω δυο φτερά
Και να σε δω δικιά μου

Γιώργος Σαραντάρης, 1939




The Jesus And Mary Chain - April SkiesRhinoEntertainment




Μα θα 'πρεπε να στρώσουμε 
καλύτερα τον τάπητα της χλόης
κάτω απ' τον ουρανό του Απρίλη.

Κάποιοι θα έλεγαν: 
προκειμένου η αλληλεπίδραση 
της γης με το στερέωμα
να καταστεί αποδοτικότερη·
αυτοί που δεν σκαμπάζουν 
από μυρωδιές.


14 σχόλια:

  1. Ξέρω πως αυτό που θέλω να πω μπορεί να μη σημαίνει απολύτως τίποτα, μέχρι και να είναι κάποτε εκνευριστικό, αλλά θέλω να το πω:

    Υπέροχη ανάρτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το April skies - και όχι μόνο αυτό... - με σκότωσε, γιατί είχα να το ακούσω καιρό!
    Υπάρχει και πιο gun-gun εκδοχή που ταιριάζει πιο πολύ, νομίζω, με τα τεκταινόμενα αλλά και το "νεαρόν της ηλικίας"..

    http://www.youtube.com/watch?v=JjS8yp4sWuU
    Η...φίλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμοι, τι να πω. Ευχαριστώ πολύ. Λίγο εκνευριστικό κι αυτό, ίσως και να μη σημαίνει τίποτα, ευχαριστώ πάντως.

    ... Φίλη, την εκδοχή αυτή (τη λιγότερο γκανγκάν) είχα κάποτε σε δωδεκάιντσο βινύλιο. Το απόγευμα θ' ακούσω και την προτεινόμενη. Σ' ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αν διάβασα σωστά,
    Αλήθειες μεγάλες και κρυμμένες φανέρωσες.

    Καλημέρα σας,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε εδώ και χιλιετίες μέλλοντος και παρελθόντος, φράσεις όπως «υπέροχο», «σας ευχαριστώ» κ.λπ. ενδέχεται να σημαίνουν (να περιγράφουν) με αντιφατικό τρόπο, μη κοινές εμπειρίες που απορρέουν από ίδια γεγονότα (όπως μία ανάρτηση). Το σχόλιό μου, πέραν της αισθητικής κρίσεως «υπέροχη ανάρτηση», ήταν μια προσπάθεια να υπερβώ αυτή τη σύμφυτη με την επικοινωνία, αντιφατικότητα, προκειμένου να αρθρωθεί «καθαρά και ξάστερα» το ανείπωτο που αφορά την ίδια την αισθητική κρίση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σας ανακάλυψα στο Scribd και προσέθεσα το «Μάζα και Ιστορία» του Κ. Παπαϊωάννου στη βιβλιοθήκη του «κόσμος».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μου άρεσε η εκτέλεση αλά love like blood. Αλλά, βλέπεις, καθένας την ανάμνησή του.

    e-Apenanti, καλησπέρα. Δεν φιλοδοξώ να αποκαλύψω κάτι. Προσπαθώ να βάλω σε τάξη τη σκέψη μου. Προσπαθώ;

    Ανώνυμοι, ν' αρθρώσουμε το ανείπωτο, αλλιώς να καταβαραρθρωθούμε. Στο Scribd έχω ανεβάσει και κείμενα που δεν είναι απαραίτητα αντιπροσωπευτικά των διαβασμάτων μου. Σε κάποιες περιπτώσεις παλιότερα το ανέβασμα ήταν απαίτηση του συστήματος για να έχεις δικαίωμα να κατεβάσεις. Θέλω να είμαι ειλικρινής. Το "Μάζα και Ιστορία" ακόμα δεν το έχω διαβάσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. …Ούτε κι εγώ. Μόνο κάτι αποσπάσματα όπου αναφέρεται σε κάποιες απόψεις του Μαρξ πάνω στην αρχαιοελληνική τέχνη όπου σύμφωνα με αυτές ο Μαρξ πιστεύει πως το αρχαιοελληνικό φαινόμενο περιγράφεται ως η νηπιακή έκφραση του πολιτισμού, ενώ η βιομηχανική επανάσταση είναι δείγμα ωριμότητας! Και μη χειρότερα, δηλαδή…!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Να ΤΟ ξαναδιαβάσετε, ανώνυμοι, γιατί μάλλον δεν έχετε καταλάβει καλά...
    Αγαπητέ Tamistas, το ξέρω το αρχικό κομμάτι, της εποχής μου άλλωστε...
    Το "νεαρόν της ηλικίας" αναφέρεται στον ψυχικό χρόνο και στη διάθεση να απαλλαγούμε από τους νεκροθάφτες...Διότι άλλο να συμπορεύεσαι, όπως ορίζει η φύση, με τη ζωή και το θάνατο κι άλλο να σε σκοτώνουν με καταναγκασμό ή να σε αναγκάζουν να αυτοκτονείς...
    Στη δεύτερη περίπτωση κι επειδή τα πράγματα είναι οριακά σε βάρος της φύσης, ίσως περισσότερο από άλλες εποχές, να διαλέξουμε να αλυσσοδέσουμε τον θάνατο που μας επιβάλλουν, παρά τα όσα...φλερτ!
    Καλημέρα,
    η φίλη

    υ.γ. τα ποιηματάκια, τώρα που τα ξαναδιαβάζω...εξαιρετικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχετε δίκιο Ανώνυμη.

      Δεν κατάλαβα καλά. Ο Μαρξ (σύμφωνα πάντα με το βιβλίο του Παπαϊωάννου – σελ 52) έλεγε: Η γοητεία που ασκεί η Τεχνη [των Ελλήνων] επάνω μας δεν έρχεται σε αντίφαση με την αδύνατη ανάπτυξη της κοινωνίας μες την οποία εβλάστησε. Τουναντίον, το χάρμα της οφείλεται στο ότι ξέρουμε ότι δεν πρόκειται πια ποτέ να ξαναζήσουμε κάτω από τις καθυστερημένες κοινωνικές συνθήκες που επέτρεψαν(!;) την εμφάνιση της ελληνικής Τέχνης.

      Αργότερα, το 1948 (παρακάτω, στην ίδια σελίδα) ο «μεγάλος μαρξιστής» K.H. Lefebvre, φέρεται να θεμελιώνει μια ολάκερη «Εισαγωγή στην Αισθητική» επάνω στις «βαθυστόχαστες» αυτές φράσεις (του Μαρξ) – με τη βαναυσότητα αυτής της «ερμηνείας» που μεταμορφώνει όλη την Παγκόσμια Ιστορία πριν από τη Βιομηχανική Επανάσταση (με την οποία αρχίζει η «ωριμότητα» του ανθρώπου) σ’ ένα τεράστιο νηπιαγωγείο μες το οποίο οι έλληνες μπεμπέδες (π.χ. ο Αισχύλος, ο Πίνδαρος, ο Ηράκλειτος…) ήταν οι μόνοι που κατόρθωσαν να απαλλαγούν από τις παιδικές διαστροφές και τα παιδικά τραύματα των κακοαναθρεμμένων Ασσυρίων και των πρώιμα σοβαρών Αιγυπτίων…
      …Ο γεμάτος αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στο Μέλλον άνθρωπος του 19ου αιώνα προσπαθούσε να δει τον εαυτό του σαν το κορύφωμα της «προοδευτικής εξέλιξης» της Παγκόσμιας Ιστορίας.

      Το «κορύφωμα» λοιπόν αυτό (μέσα στο οποίο ο γραμμικός χρόνος «ωριμάζει» τους ανθρώπους – αντίληψη κοινή στα αντίπαλα φιλοσοφικά ρεύματα ) νομίζω πως το βιώνουμε τώρα! Το πλήρωμα του χρόνου, έχει έρθει! Aς απολαύσουμε λοιπόν τη διανοητική ωριμότητά μας!

      Διαγραφή
  10. Ο Παπαϊωάννου καυτηριάζει την "ωριμότητα" του ανθρώπου που δήθεν αρχίζει με τη βιομηχανική επανάσταση...
    Όσο για τον Μαρξ, κατ'εξοχήν εκφραστή και γέννημα-θρέμα της "φύτρας" της γραμμικότητας, δεν μπορούσε παρά να υποτιμήσει (με τον τρόπο του) τον "κάθετο", μεταμορφωτικό χαρακτήρα του ελληνικού πνεύματος.
    Σε αυτό το .."κάθετο" λοιπόν μπορεί να στηρίζεται η ελπίδα καθώς έχει ξεφύγει σε παράλογες ατραπούς η ...γραμμικότητα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Άρα η συμφωνία μας είναι κάθετη, παρά το ότι οριζοντίως φάνηκε ως διαφωνία :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Το όλο θέμα είναι πώς το εκλαμβάνουμε το "κάθετο"...
    Και αν το αντέχουμε... :)

    Tamistas, μια ακόμη -κατ'εμέ, συγκλονιστική - διασκευή από τον ίδιο δίσκο:

    http://www.youtube.com/watch?v=wC4U8gIQWFM
    χαιρετώ,
    η φίλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Χαίρομαι που δεν διαφωνήσατε καθέτως, όπως καταλαβαίνω, ανώνυμοι και ανώνυμη φίλη. Δεν είχα χρόνο να παρακολουθήσω ενεργά τη συζήτηση. Πάντως, πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι για πέταμα. Ακόμα κι όταν εντάσσονται σε συστήματα σκέψης με τα οποία διαφωνούμε, κάποιες ιδέες μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέρουσες και απαλλοτριώσιμες.

    Joy Division... Παραμένω κολλημένος στο ορίτζιναλ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή