ληξιαρχική ηθική

 Μη με ρωτάτε ποιος είμαι

και μη μου λέτε να παραμείνω ο ίδιος:

αυτή είναι μία ληξιαρχική ηθική·

διέπει τα δημόσια έγγραφά μας.

Μ. Φουκώ: Η αρχαιολογία της γνώσης

alongtimealone-otto-dix-wounded-man

Ρωτήστε. 
Ο ίδιος είμαι.   
Γεννήθηκα στον τόπο που 
γράφει το δελτίο ταυτότητας. 
Έχω ΑΜΚΑ και ΑΦΜ.
Στον ίδιο τόπο ζω πενήντα χρόνια. 
Ίδιος καφές κάθε πρωί. Ίδιο κουκούτσι εντός.
Ο ίδιος αύριο ίδια ώρα ίδιο γραφείο. 
Μάρτυς προστατευόμενος του άτακτου χορού
των ξύλινων σφραγίδων. 

Οργίζομαι ώσπου σιωπώ. 
Κατανοώ κάθε ανθρωπιά. 
Δεν είμαι ο ίδιος. Όλο αλλάζω. 
Αλλάζω ιδέες. Άλλος ήμουν χθες,
άλλη θική, με δίχως πράξεις ληξιάρχου,
ίδιο κουκούτσι, άλλο λικέρ.

Ιδέες καριόλες με πλανεύανε στους δρόμους. 
Άπραγο παρχιωτόπουλο τις έπαιρνα ποπίσω.
Έφαγα ξύλο από τους νταβατζήδες·
δεν είχα φράγκα κι ήθελα έρωτες. 
Μα τις βαριόμουν τελικά, καημένο πάθος.

Ο ίδιος είμαι. Κώθων. 
Ίδια γυαλιά, ίδιο ποδήλατο, ίδια θέα.
Μα είμαι άλλος, άλλος χθες, αύριο άλλος.
Της Καλλιρρώς και της Αφέντρας εγγονός,
ο ίδιος πάντοτε άλλος πάντα. Ίδια μερίδα
ωσότου λήξει με μια πράξη τελευταία. 
Ληξιαρχείο από γκισέδες και συμπόνια.

pankonstantopoulos



σ΄άλλη πόλιν εγεννήθηκα
σ' άλλη μ' άνοιξαν μερίδα
και σ' άλλην αγαπήθηκα
άπονη γαϊτανοφρύδα