Άσε, τίποτα.

EmilioVillalba

Από ξένο τόπο κι απ' αλαργινό 

ήρθε ένα κορίτσι, φως μου, δώδεκα χρονώ.

Έτσι ήξερα ότι ξεκινούν οι ελληνικοί στίχοι του Uscudara, του σεφαραδίτικου που ταξίδεψε στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στην Ισπανία, στην Αίγυπτο, έγινε παραδοσιακό, τραγουδήθηκε και τραγουδιέται σ' όλη τη Μεσόγειο, μα και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπως το θέλησε η, σύμφωνα με τον Orson Welles, πιο συναρπαστική γυναίκα, η Eartha Kitt, ή η δρυίδα, όπως τη λεν, Loreena McKennitt. Στο γιουτούμβιο που έκλεισε την προηγούμενη εξάρτηση, όπου η Uscudara δια πνοής του θαυμαστού J. Savall, άκουσα αλλιώς το στίχο για το κορίτσι. Όχι 12, αλλά 20 χρονών. Σε άλλη περίπτωση η ηλικία κινείται στο όριο της ενηλικίωσης. Σαν πολιτική ορθότητα να μυρίζει η διασκευή. Στην εποχή μας η παιδική ηλικία, όπως κατασκευάστηκε και εμφιαλώθηκε στα σχολικά άσυλα, επιτρέπει το βομβαρδισμό με σεξ-ναπάλμ-μηνύματα, της Μπάρμπι τα καμώματα, κεκεδίζει ψυχαναλυτικούς εκσταδιασμούς και ως εκεί. Τα γυφτάκια που παντρεύονται στα 12 ανήκουν σ' έναν άλλο κόσμο. Εδώ, δίπλα στον άλλο κόσμο, ισχύει η θεωρία της αποπλάνησης. Και πράγματι ισχύει, αφού τα παιδιά παραμένουν παιδιά και, ως μπαλαμά, απαιτείται να έχουν, και έχουν, ειδική μεταχείριση από το κράτος, την οικογένεια, την ιατρική την ψυχολογία, την πολεοδομία, τη μαγειρική, την τηλεόραση, τον τύπο, τη λογοτεχνία, το σινεμά, τη ραπτική, την επιπλοποιΐα, τη γειτόνισσα. Αλλά αλλού είναι αλλιώς. Αλλού στα 12 τ' ακρωτηριάζουν τα κοριτσάκια· άλλη ιστορία κι αυτή η κλειτοριδεκτομή. 

MrGiwrgis

Η ειδική μεταχείριση της παιδικής ηλικίας προϋποθέτει την υιοθέτηση των ειδικών συμπεριφορών στους ειδικούς χώρους. Οι δρόμοι δεν περιλαμβάνονται σ' αυτούς τους χώρους. Η κατάληψή τους από πεζούς που θέλουν να διαμαρτυρηθούν είναι πονοκέφαλος και ευκαιρία. Οι δρόμοι είναι αυτοκινητόδρομοι επιστρωμένοι με ειδικά υλικά και φέρουν ειδική σήμανση. Δεν έχει σημασία η ηλικία των πεζών που θα διαμαρτυρηθούν. Δεν είχε σημασία η ηλικία του Berkin Elvan, όπως δεν είχε και του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Δεν είχε σημασία τη στιγμή εκείνη, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες. Όπως δεν είχε ποτέ άλλοτε οπουδήποτε κάτω από παρόμοιες συνθήκες. 

Στις μέρες μας, που η χαρά της συλλογικότητας δεν λείπει μόνο αλλά ούτε καν αναζητείται, μένει μονάχα ο θυμός που ταριχεύεται στη σιωπή. Κάποτε καλούσαμε απ' το δρόμο τους περίεργους των μπαλκονιών να βγουν από τα κλουβιά τους, συγκλονισμένοι από τη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά, αλλά, ίσως, πιο πολύ από τη γενικευμένη απάθεια. Πάνε κοντά τριάντα χρόνια κι η απάθεια μεταδόθηκε σαν πανούκλα. Ως και τα τραγούδια εκείνα, που δεν άντεχα ούτε και τότε το μίσος τους, μεταμορφώθηκαν. Μαρίλδα... 

Άσε, τίποτα.  

NouvellePunk