Μπέλλου όπως Μπίλλυ

     Την έβλεπα, λοιπόν, στο γιουτιούμπ και θυμήθηκα τη Μπέλλου. Ίσως επειδή ήταν δυο γυναίκες με πάθη φωλιασμένα μες στις φωνητικές χορδές, για να φτερουγίζουν κάθε που κατάπιναν πόνο. Έτσι είναι συνήθως. Αυτό που ξεχωρίζει κάποιες φωνές απ' τις άλλες, δεν είναι κανένα μέταλλο με μετρήσιμες ιδιότητες. Είναι το πάθος που υποδαυλίζουν τα πάθη τους, αυτό το πάθος τους που μας αφήνει άφωνους. 

     

  Διαβάζω κι αντιγράφω από το βιβλίο της Γκαίηλ Χολστ Δρόμος για το Ρεμπέτικο (μτφ. Ν. Σαββάτη, εκδόσεις Ντ. Χάρβεϋ - πρώτη έκδοση 1977):

     Έλυωσα, από το παίξιμο, τους δίσκους της Σωτηρίας Μπέλλου που είχα μαζί μου - για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη τραγουδίστρια του ρεμπέτικου, με φωνή που μπορεί να βαθύνει σαν αντρική και να γεμίσει πόνο όπως της Μπίλλυ Χόλλινταιυ. 

     Η Μπέλλου έχει ζήσει σκληρή ζωή, έχει κάνει φυλακή, κέρδισε αρκετά χρήματα και ξόδεψε πολλά απ' αυτά για βοηθήσει άλλους μουσικούς. Μπορεί να συμβιβάστηκε κάπως, τραγουδώντας σε φανταχτερά "πλούσια" κέντρα, αλλά η φωνή της μένει το ίδιο καλή όσο και παλιά. Το τραγούδι της "Σαν πεθάνω στο καράβι" με κάνει ν' ανατριχιάζω ακόμα, αν και πρέπει να τόχω ακούσει πάνω από χίλιες φορές.