Τι συνέβη το Δεκέμβρη του 2008; Γιατί θορυβήθηκαν τόσο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις μήπως εξαπλωθεί βορειοδυτικά ο ιός της αυθόρμητης εξέγερσης; Από πού κι ως πού ο υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας ανακάλυψε υπερατλαντικούς συμμάχους στον αγώνα για αξιοπρέπεια;
Τι απ' όσα συνέβησαν δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχαν συναντηθεί ο Κορκονέας με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο;
Οι παρίες της επισφάλειας. Οι μπουχτισμένοι απ' την καταναλωτική καμφορά. Οι άγρια ταπεινωμένοι μετανάστες. Ετερόκλητοι εκ πρώτης όψεως, όλοι τους θύματα του, ανύποπτου για ό,τι ακολούθησε, τέρατος. Ημών των ιδίων.
Το σκηνικό συμπλήρωναν μια κοινωνία χαπακωμένη με φόβο για όσα πρωτοφανή συνέβαιναν, κυρίως για όσα συνέχιζαν να συμβαίνουν, για τη βασανιστική διάρκεια των ταραχών. Και λίγοι θεωρητικοί του νέου Δεκέμβρη, θεράποντες του ξαφνιάσματος.
Τι απέμεινε; Η αμηχανία. Οι δρόμοι γεμίζουν τώρα, καμιά φορά, στις απεργίες των δημοσίων υπαλλήλων και υποδέχονται πια πολλούς από τους τότε φοβισμένους νοικοκυραίους, περισσότερους από τους τότε απλώς αμέτοχους. Ο ιδιότυπος ρατσισμός του κεφαλαίου απλώνεται σ' όλη σχεδόν την κοινωνία. Ο φασισμός διαχέεται, αλλάζοντας προσωπεία, όλο και πιο ελκυστικός. Οι πειθαρχημένοι αναστηλωτές των εικόνων του Στάλιν συγκρούονται με απροσδιόριστους ταραξίες.
Η αβεβαιότητα κυβερνά. Στην πραγματικότητα, η ιδεολογία έχει μολύνει ανεπανόρθωτα τους εγκεφάλους των βραχυκυκλωμένων του μάτριξ. Υπάρχει, άραγε, διέξοδος; Η εμμονή στην επιστροφή στους δρόμους συνδυάζεται με μια περίεργα συμβολική διάσταση που δίνεται στο κοινοβούλιο, σαν να 'τανε τα χειμερινά ανάκτορα. Μα, τι θα καταλάβουν αν το καταλάβουν;
Η διέξοδος, αν υπάρξει, θα βρεθεί μόνο σε καθημερινές πρακτικές κοινωνικής αλληλεγγύης, όπου οι χρήσεις δεν θα έχουν αξία. Όπου η καθημερινότητα θα αναδημιουργείται πέρα από το καθεστώς της καθολικής υπαγωγής στο τέρας που σφαδάζει. Κι ο αστείος αγώνας για την πρωτοκα- θεδρία της αντίθεσης που ερμηνεύει την πραγματικότητα (της αντίθεσης στο κεφάλαιο ή στις εξουσίες) θα λήξει άδοξα και για τις δυο πλευρές.
Η αβεβαιότητα κυβερνά. Στην πραγματικότητα, η ιδεολογία έχει μολύνει ανεπανόρθωτα τους εγκεφάλους των βραχυκυκλωμένων του μάτριξ. Υπάρχει, άραγε, διέξοδος; Η εμμονή στην επιστροφή στους δρόμους συνδυάζεται με μια περίεργα συμβολική διάσταση που δίνεται στο κοινοβούλιο, σαν να 'τανε τα χειμερινά ανάκτορα. Μα, τι θα καταλάβουν αν το καταλάβουν;
Η διέξοδος, αν υπάρξει, θα βρεθεί μόνο σε καθημερινές πρακτικές κοινωνικής αλληλεγγύης, όπου οι χρήσεις δεν θα έχουν αξία. Όπου η καθημερινότητα θα αναδημιουργείται πέρα από το καθεστώς της καθολικής υπαγωγής στο τέρας που σφαδάζει. Κι ο αστείος αγώνας για την πρωτοκα- θεδρία της αντίθεσης που ερμηνεύει την πραγματικότητα (της αντίθεσης στο κεφάλαιο ή στις εξουσίες) θα λήξει άδοξα και για τις δυο πλευρές.
Γιάννης Χαρούλης - σε Ψηλό Βουνό (Ριζίτικο)
parasav989
Υ.Γ. (7.12.12):
Ο τίτλος άλλαξε
κι αφαιρέθηκαν
οι δύο από τους τέσσερις
στίχους στην αρχή,
για λόγους αισθητικούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου