Τη βλέπω στο γιουτιούμπ.
Θυμάμαι τη Μπέλλου.
Εκείνη γλίτωσε απ' το απέραντο δίχτυ.
Τόσο μακριά.
Ξυπόλητη με τη μποτίλια.
Ύστερα φώτα, βίντεα.
Σαν τα παλιά ρεμπέτικα,
τα μόρνας.
Απ' αλλού ως εδώ.
Πράσινο Ακρωτήρι, όπως Σοντάντ.
Σεζάρια όπως Σοντάντ.
θα την θυμάμαι ξυπόλητη στη σκηνή του λυκαβηττού, κάθε τόσο να καπνίζει ένα τσιγάρο δίπλα στο αναμμένο πορτατίφ.για ανθρώπους που έζησαν αληθινά πάντως, η θλίψη είναι σχεδόν ανάρμοστη..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη θυμάμαι μόνο σε οθόνες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τη θλίψη, δεν ξέρω.
Δηλαδή, δεν ξέρω τι θα πει "που έζησαν αληθινά".
'Την είχα γνωρίσει στη Σανη προ αμνημονεύτων και μου είχε δώσει συνέντευξη για την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία". Στα τελειώματα, μου έδειξε ένα τατού ξεθωριασμένο στο χέρι της, ένα τατού για κάποιον άντρα, χαμογέλασε, μου 'κλεισε το μάτι και μου είπε: "Κατάλαβες τώρα μικρέ τι θα πει Sodade;"'(του Ν.Ξανθάκη)
ΑπάντησηΔιαγραφήμε το "έζησαν αληθινά", εννοώ ανθρώπους που έπαιξαν τα χαρτιά που τους έτυχαν στη ζωή με τον πιο meaningful τρόπο.πραγματική θλίψη για μένα είναι όταν φεύγουν άνθρωποι που δεν υπήρξαν πραγματικά ποτέ για τους άλλους, που πέρασαν και δεν άγγιξαν.
καλημέρα Tamistas
Σ' ευχαριστώ πολύ. Καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήκι εγώ σ'ευχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα
;-)
Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή