της Φουκουσίμας

Η φύση τεκμαίρεται ως ιδανικό
Δεν αίρεται η κατάσχεση του χρόνου
Επουδενί
Ωπ
Το τραύμα έμεινε ανεπούλωτο
Δεν το είχα προσέξει τόσην ώρα που σε κοιτώ στα μάτια
Το τραύμα
Μικροθάνατος
Μωρό της γνώσης που απειλείται και απειλεί
Δεν υπάρχει ελπίδα
Ψέλλιζε μονότονα
Αυτιστικά
Ο γοερός στην όψη
Άγγελος μυρίων πόνων
Εγκατεστημένων πια στης γενέτειράς μου το αναφιλητό


Ας μην είναι μπουζούκι Εμπειρίκε
Ας είναι τζουράς ή κόπρανα
Αιδοίου εστίασις ή
Συνοχή μπαγλαμαδοβλυσμάτων
Τι απορείς και
Πώς τολμάς και αυθαδιάζεις
Λες και ο Ανατολικός τόσον ήτο ευμεγέθης
Ώστε ηδύνατο, τάχα μου, να εμφωλεύσει τοσαύτας
Καύλας ενδεδυμένας την αθανασίαν
Ούτως ώστε, φερ’ ειπείν, να αφρίζει
Ωσάν του ποταμού σπερμάτων
Εις την Μπογκοτάν της Κολομβίας
Εις το της Φουκουσίμας σουνάμιον
Το έντρομον επιπόλασμα
Η φύσις ήτις εθήλαζεν τον βρεφώδη άνθρωπον
Ήτις εξέθρεψεν πέος τρομακτικόν
Δια τας Ιαπωνίδας κορασίδας
Τας δια των σχιστών οφθαλμών κλαυθμυρίζουσας
Δια την αιώνιον της γεννήσεως αλήθεια

Πόνος γεννάται πάντοτε
Από του ενδομύχου τέλματος
Έως τα του σεισμογενούς χάσματος άνθη
Πόνος γεννάται πάντοτε
Και εις την Ιαπωνίαν και εις την Κολομβίαν και
Εις την άγνωστην γενέτειρά μου
Εμπειρίκε

Μάρτης 2011

Have no fear for atomic energy,

cause none of them can stop the time.

PlayingForChange

άσχετο μεν...:

Δὲν λέγω λόγια σπέρνω στὸ χαρτὶ

Δὲν ἀσχολοῦμαι μὲ τὴν μοίρα ἢ τὴν λίρα

Καὶ βλέπω πάντα στὰ μάτια τὴν ζωὴ

Σὰν νἆταν ὄμορφη παρθένα ἢ ζωντοχήρα.

Καμιὰ φορὰ στὸν δρόμο σταματῶ

Στραγάλια ν᾿ ἀγοράσω ἢ φουντούκια

Καὶ λέγω καμιὰ φορὰ ἕναν σκοπὸ

Ποὺ τραγουδιέται -δόξα τῷ Θεῷ-

Χωρὶς μπουζούκια.

Ανδρέα Εμπειρίκου
από το
Αι Γενεαί Πάσαι 

ή 
Η Σήμερον ως Αύριον και ως Χθες 
         εκδ. Άγρα 1985   

Εξίσου αδιάφορα με το ανωτέρω φουκουσιμέικο

είναι το άσμα της Γιαπωνίας τ' αγέρι 

καθώς και, απ' τη Σπαραγμάξα, τα εξής δύο 
(το δεύτερο παραποιητικό Καμπανέλη):

κι έτσι, Φουκουσίμα αγάπη μου…

θαρρείς πως τραγουδούν

φλιπ-φλοπ-φλάι-άι-ντοντ-κέαρ-ιφ-άι-ντάι

η μνήμη – η λήθη

η αντίστιξη της ραδιενεργούς αλήθειας 

των χιρο-φουκου-σίμων

ή, θαρρείς πως τραγουδούν

ντοντ-κράι-φορ-μι-φουκουσίμα μα

της γιαπωνίας τ’ αγέρι

και της γιαπωνίας το κύμα

έφτασαν σ’ αυτά τα μέρη

σαν ακτινοβόλο μνήμα 

Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια

κορίτσι με τα παγωμένα χέρια,

στη Φουκουσίμα τώρα βρέχει μεταλλάξεις. 

Στο Τόκιο ν’ αγαπηθούμε

στη λήθη που θα επιβάλουν

λίγη η ζωή κι αυτή ξεφτίλα.