Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

της Φουκουσίμας






Η φύση τεκμαίρεται ως ιδανικό
Δεν αίρεται η κατάσχεση του χρόνου
Επουδενί
Ωπ
Το τραύμα έμεινε ανεπούλωτο
Δεν το είχα προσέξει τόσην ώρα που σε κοιτώ στα μάτια
Το τραύμα
Μικροθάνατος
Μωρό της γνώσης που απειλείται και απειλεί
Δεν υπάρχει ελπίδα
Ψέλλιζε μονότονα
Αυτιστικά
Ο γοερός στην όψη
Άγγελος μυρίων πόνων
Εγκατεστημένων πια στης γενέτειράς μου το αναφιλητό


Ας μην είναι μπουζούκι Εμπειρίκε
Ας είναι τζουράς ή κόπρανα
Αιδοίου εστίασις ή
Συνοχή μπαγλαμαδοβλυσμάτων
Τι απορείς και
Πώς τολμάς και αυθαδιάζεις
Λες και ο Ανατολικός τόσον ήτο ευμεγέθης
Ώστε ηδύνατο, τάχα μου, να εμφωλεύσει τοσαύτας
Καύλας ενδεδυμένας την αθανασίαν
Ούτως ώστε, φερ’ ειπείν, να αφρίζει
Ωσάν του ποταμού σπερμάτων
Εις την Μπογκοτάν της Κολομβίας
Εις το της Φουκουσίμας σουνάμιον
Το έντρομον επιπόλασμα
Η φύσις ήτις εθήλαζεν τον βρεφώδη άνθρωπον
Ήτις εξέθρεψεν πέος τρομακτικόν
Δια τας Ιαπωνίδας κορασίδας
Τας δια των σχιστών οφθαλμών κλαυθμυρίζουσας
Δια την αιώνιον της γεννήσεως αλήθεια



Πόνος γεννάται πάντοτε
Από του ενδομύχου τέλματος
Έως τα του σεισμογενούς χάσματος άνθη
Πόνος γεννάται πάντοτε
Και εις την Ιαπωνίαν και εις την Κολομβίαν και
Εις την άγνωστην γενέτειρά μου
Εμπειρίκε



Μάρτης 2011




Have no fear for atomic energy,
cause none of them can stop the time.



άσχετο μεν...:
Δὲν λέγω λόγια σπέρνω στὸ χαρτὶ
Δὲν ἀσχολοῦμαι μὲ τὴν μοίρα ἢ τὴν λίρα
Καὶ βλέπω πάντα στὰ μάτια τὴν ζωὴ
Σὰν νἆταν ὄμορφη παρθένα ἢ ζωντοχήρα.

Καμιὰ φορὰ στὸν δρόμο σταματῶ
Στραγάλια ν᾿ ἀγοράσω ἢ φουντούκια
Καὶ λέγω καμιὰ φορὰ ἕναν σκοπὸ
Ποὺ τραγουδιέται -δόξα τῷ Θεῷ-
Χωρὶς μπουζούκια.

Ανδρέα Εμπειρίκου
από το
Αι Γενεαί Πάσαι 
ή 
Η Σήμερον ως Αύριον και ως Χθες 
         εκδ. Άγρα 1985   





Εξίσου αδιάφορα με το ανωτέρω φουκουσιμέικο
είναι το άσμα της Γιαπωνίας τ' αγέρι 
καθώς και, απ' τη Σπαραγμάξατα εξής δύο 
(το δεύτερο παραποιητικό Καμπανέλη):


κι έτσι, Φουκουσίμα αγάπη μου…
θαρρείς πως τραγουδούν
φλιπ-φλοπ-φλάι-άι-ντοντ-κέαρ-ιφ-άι-ντάι
η μνήμη – η λήθη
η αντίστιξη της ραδιενεργούς αλήθειας 
των χιρο-φουκου-σίμων
ή, θαρρείς πως τραγουδούν
ντοντ-κράι-φορ-μι-φουκουσίμα μα

της γιαπωνίας τ’ αγέρι
και της γιαπωνίας το κύμα
έφτασαν σ’ αυτά τα μέρη
σαν ακτινοβόλο μνήμα 



Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια,
στη Φουκουσίμα τώρα βρέχει μεταλλάξεις. 

Στο Τόκιο ν’ αγαπηθούμε
στη λήθη που θα επιβάλουν
λίγη η ζωή κι αυτή ξεφτίλα. 







6 σχόλια:

  1. Υπέροχη ανάρτηση. Έτσι, για να μην ξεχνάμε ότι όλα είναι απρόβλεπτα στη φύση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ πολύ. Έτσι είναι, πράγματι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εχω γράψει τόσα πολλά για την Φουκουσίμα, ( ούτε απρόβλεπτη ήταν ούτε φυσική καταστροφή υπέστη, παρά του Δείμου τις δηλώσεις και τους αναστεναγμούς), που περιττεύει να γράψω και κάτι άλλο. Η Ιαπωνία αναρριχήθηκε στην υπέρτατη βαθμίδα της ύβρης και έχτισε 54 πυρηνικά εργοστάσια, ούσα σεισμογενής και παθούσα από την πρώτη έκφανση της πυρηνικής κατάρας. Σήμερα τα κλείνει το ένα μετά το άλλο. Έχει μείνει με 2 και θα τα θέσει και αυτά εκτός δικτύου μέχρι τον Ιούνιο.

    Διαβάζω τον Ροζάνη (μελέτες για τον ρομαντισμό) και σε σκέφτηκα, αφού σε είχα αποκαλέσει ρομαντικό (χωρίς να ξέρω ότι είσαι ποιητής). Ο Ροζάνης, που λές, θεωρεί την ποίηση την ουσία του ρομαντισμού.
    (ρομαντισμός = άρνηση της νεωτερικότητας)

    Δεν έπεσα και πολύ έξω...

    Τα ποιήματά σου είναι και τα πρώτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ευχαριστώ πολύ. Για τον ρομαντισμό δεν ξέρω. Για την ύβρι συμφωνώ απόλυτα. Το απρόβλεπτο είναι το λίγο πιθανό. Το απρόβλεπτο προβλέψιμο.
    Και, βέβαια, εκτός από το ποια ενέργεια χρησιμοποιούμε, το θέμα είναι και πού και πώς. Όχι για την ανάπτυξη, ασφαλώς, που σημαίνει, τελικά, σπατάλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λίγο καθυστερημένα έρχομαι και εγώ. Δεν θα πω κάτι για το θέμα.Για τη γραφή σου θέλω να πω .Είναι πολύ δυνατή. Καλή συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή