Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

ποιος είναι ο κυαλιάμπουρας;



ποιος θα επιτηρήσει ποιον;
ποιος θα μας εποπτεύσει;
ποιος το ιδικό μου το ποιόν
πασχίζει ν’ ανιχνεύσει;


ποιος, ναι μωρό μου, πες μου ποιος
τους ελεγκτές ελέγχει;
ποιος το αφράτο σου μπριός
καυχιέται πως κατέχει;


ποιος είναι ο κυαλιάμπουρας,
πανοπτιστής κρεττίνος,
ποιος βησιγότθος κάγκουρας,
ποιο αιμοβόρο κτήνος;


ποιος εμφωλεύσας κάμερες
κάτω μου από το δέρμα
μολύβωσε τις χίμαιρες
που εκκρίνω κάθε γέρμα;


και ποιος, στο κάτω της γραφής,
στην εφεδρεία με στέλνει
κι από μια οθόνη της αφής
το ρέκβιέμ μου ψέλνει;


Μουσική: Αργύρης Μπακιρτζής
Στίχοι: Αμπντούλ Χασάν Ελ Νουρί (Μετάφραση: Ευάγγελος Ζάχος)
Ερμηνεία: Αργύρης Μπακιρτζής - Κώστας Σιδέρης
Από το δίσκο: Η μαστοράντζα του Ερντεμπίλ, 2005
{Εικόνες βίντεο: Vlada Mirkovic}
από CYANIRIS


ας παλιομοδίσουμε


Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Λούλα Αναγνωστάκη:
η Παρέλαση




Δεν μου αρέσει η παρέλαση. 
Θυμάσαι τότε που ήμουν μικρή 
και στάθηκα πολλή ώρα στον ήλιο 
και μου πόνεσε το κεφάλι 
και έκανα εμετό 
και παραλίγο να πεθάνω;


Η Ζωή ρωτά τον Άρη. Στην Παρέλαση της Λούλας Αναγνωστάκη. Τα δυο αδέρφια παρακολουθούν από το παράθυρο την πλατεία, όπου πρόκειται ν' αρχίσει η παρέλαση. Ο λόγος, αποσπασματικά, στον Άρη:


Ναι... Τι γυρεύουν τα σκυλιά στην παρέλαση; Ξεμπουκάρουν συνέχεια και τελειωμό δεν έχουν . Θα 'ναι καμιά εκατοστή... Τα σέρνουν στη μέση της πλατείας. Τα στριμώχνουν κολλητά το ένα με το άλλο... Δεν έχω δει ποτέ τέτοιο πράγμα! 


Η χωροφυλακή. Προχώρησαν με τ' άλογά τους προς τα κει. Αν βέβαια είναι η χωροφυλακή... Δεν είμαι πια βέβαιος, δεν καταλαβαίνω τις στολές τους...


Περίμενε... Πάλι αυτοί οι άνθρωποι σπρώχνονται και θέλουν να περάσουν κάτω απ' τα σκοινιά... Ήσυχα - ήσυχα... Ε, συ, κύριε, με τη τραγιάσκα πού πας, μέσα - μέσα. Και συ χοντρή, που μου θες να σταθείς πρώτη - πρώτη, κι εσύ, κι εσύ, μπρος γρήγορα στη θέση σας... Χα! Τα προσκοπάκια ξέρουν τη δουλειά τους. Το κάρο άρχισε να κυλάει σιγά, ξεπρόβαλε ολόκληρο - δε βλέπω καλά - μ' εμποδίζουν αυτοί πάνω στ' άλογα. Δεν είναι κάρο!... Ζωή! Είναι ένα κλουβί, ένα μακρόστενο κλουβί πάνω σε ρόδες, και μέσα πρέπει  να είναι ζώα, γιατί πηδούν αρπάζονται απ' τα κάγκελα... Πάλι αυτοί με τ' άλογά τους!... Είναι, είναι άνθρωποι! Ζωή! Κουβαλούν ανθρώπους μέσα στο κλουβί!


Αυτοί που είναι μέσα είναι όλοι ακρωτηριασμένοι... Άλλος χωρίς πόδια, άλλος χωρίς χέρια.. Κι ένας χωρίς κεφάλι! Θε μου! Δεν κάνω λάθος, είναι χωρίς κεφάλι... Κι ωστόσο ο λαιμός του σαλεύει...



Οι άνθρωποι όρμησαν και σπάσαν τα σκοινιά, χύμηξαν στην πλατεία... Αλλά δεν τους αφήνουν, τους σπρώχνουν πάλι πίσω, τους χτυπούν. Οι πρόσκοποι τους χτυπούν με τα σπασμένα σκοινιά, οι άλλοι κατέβηκαν απ' τ' άλογά τους και τους χτυπούν κι εκείνοι με τα κοντάρια τους. Ένας κρατά μια γυναίκα απ' τα μαλλιά, τη ρίχνει κάτω, την κλωτσά στο πρόσωπο...





Η Παρέλαση της Λούλας Αναγνωστάκη δεν είναι νορμάλ, είναι από το μέλλον, το εγγύς. Δεν είναι όπως εκείνη στο Αντισταθείτε τού Μιχάλη Κατσαρού, που περιέχει κι αυτόν που χαιρετά απ' την εξέδρα ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις. Μην ξεγελιόμαστε. Περιέχει κι εμάς, τους θεατές, περιέχει και τον άνεμο. Τι; Αέρα;




τα αποσπάσματα:
από το "η πόλη"
της Λούλας Αναγνωστάκη
(Κέδρος, 4η έκδοση - 1986)
που περιέχει τα μονόπρακτα
"διανυκτέρευση", "η πόλη" και  "η παρέλαση"





athenaliaskou



δεν ξέρω αν εξανάγιναν πια τέτοιες παρελάσεις
με μαθητούδια και με τανκς, με τους ανθούς τής πλάσης
ούτε αν το ποινολόγιο περιέλαβε και μένα
που σ' άγγιξα σαν φάντασμα και χάθηκα στα ξένα


μια σημαιούλα πλαστική κουνάω και υποφέρω
δεν ξέρω αν συμφέρω - μόνο ένα κιχ εκφέρω
αέρα της ΕΛΑΣ παιδιά, αέρα της ΕΛΛάΔΟΣ
για να μουχλιάσει κι η πυτιά από τους indignados





radrose1


ajw1212

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

κουρεμένο γίδι



Στην αρχή πιστέψαμε ότι θα μας τραβήξουν λίγο το αυτί. Ύστερα, άρχισαν τις καταγγελίες, διεθνώς. Ε, είπαμε, μια απλή διαπόμπευση, ένας μίνι εξευτελισμός, θα τ' αντέξουμε, πείρα έχουμε από άσχημη πληρωμή προσβολών...


Έπειτα, άρχισαν οι σφαλιάρες. Είχαμε πει ότι θα τα μαζεύαμε τα λεφτά, δίναμε, δίναμε, περιέργως ποτέ δεν έφταναν. Ε, είπαμε, λίγες ακόμα σφαλιάρες, λίγο παραπάνω βρισίδι...


Μετά, άρχισαν οι προειδοποιήσεις για το κούρεμα. Κάτι ξέραμε κι απ' αυτό. Κακά παιδιά απ' τα παλιά, ο νόμος 4000 ξανά σε ισχύ, σκεφτήκαμε. Δε βαριέσαι. Θα το πιούμε κι αυτό το ποτηράκι, οι τεντιμπόιδες...


Μπα. Τα πράγματα δεν είναι, τελικά, τόσο απλά...





Όταν ήμαστε μικροί, λέγαμε ένα τραγουδάκι
για τους φρεσκοκουρεμένους: 

κουρεμένο γίδι, που πας στο πανηγύρι...

Το συνεχίζω. Απ' την αρχή:

σαν κουρεμένο γίδι, πού πάω στο πανηγύρι;
ποιος κράταγε ψαλίδι και τίνος πέσαν κλήροι;

σε τούτο το κουρείο, γι' ανύποπτους σφαγείο,
τ' αγιάζι φέρνει κρύο, ζωή σκέτο ψυγείο

κουρεύουνε τη φύση, κουρσεύουν υπηκόους
σ' ανατολή και δύση μας διατηρούνε σώους

δεν έχει άλλη ελπίδα το κουρεμένο γίδι
στην κύστη του μι' ακίδα έχει εισβάλει ήδη

θέλει αρετή και τόλμη, βρε γίδι κουρεμένο,
προτού να σκάσουν όλμοι και σ' εύρουν διαλυμένο

και μην ξεχνάς πως τούτο το κράμα αλλοφροσύνης
λιμπίζεται τον πλούτο φρικώδους καταισχύνης

μα εμάς, πάντοτε αλήτες, κι αν κούρεψαν με βία,
κι αν μας περνούν για ελύτες, δεν θα μας βρουν φοβία

 ούτε φο - βίες
faux 






Μα, ποιοι είμαστε, τέλος πάντων, όλοι εμείς που θα μας κουρέψουν; Όλοι ένα είμαστε; Εμείς, ο λαός, το έθνος (το βένθος), "ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά"; Μαζική παράκρουση, μαζική παράνοια, σύνδρομο της Στοκχόλμης; Έτσι κι αλλιώς, αυτή τη στιγμή και για λίγο ακόμη, όλα δείχνουν σα να είναι πια αργά.
Οπότε, τι γίνεται μετά; Φόβος ή αλληλεγγύη; Διαγκωνιστικός ρουφιανισμός ή αντίσταση στον τσομπάνη; Απλοϊκό, δε λέω, αλλά η αντίσταση στον τσομπάνη απλώς επιβεβαιώνει το ρόλο τού προβάτου. Όπως η αριστερά τη δεξιά και πάει λέγοντας...






ΠΡΟΣΟΧΗ
Ακολουθεί ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ



Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

το "σχέδιο ΒΙΕΤΝΑΜ"
του ΓΑΠ





Χωρίς πολλά λόγια:
Γνωρίζουμε, από απίστευτες άκρες, 
το απόρρητο σχέδιο του ΓΑΠ για την τύχη της χώρας,
με την κωδική ονομασία "ΒΙΕΤΝΑΜ".

Με αίσθημα ευθύνης, 
αποκαλύπτουμε το σχετικό βίντεο 
από την εξομοίωση, που χρειάστηκε να γίνει 
για να ρυθμιστούν οι τελικές λεπτομέρειες.

Για τις ανάγκες του βίντεο επιστρατεύθηκαν
πολλοί ηθοποιοί, με επικεφαλής τον Γ. Αρμένη
στο ρόλο του "Μάκη" (κωδική ονομασία του ΓΑΠ)
καθώς και δεκάδες τεχνικοί,
 υπό τη διεύθυνση του Παντελή Βούλγαρη:





Το "πράσινο φως" της τρόικας για την υλοποίηση του "σχεδίου ΒΙΕΤΝΑΜ", δόθηκε αβλεπί
και αμέσως μετά, το γλέντησαν δεόντως,
όπως υποδηλώνει η κάτωθι φωτογραφία
που δημοσιεύθηκε στο μπλογκ Rodia Μixer.
Αν κάνετε κλικ πάνω της, 
θα πάρετε μια καλύτερη γεύση.




Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, 
το μπλογκ ΜΗΝΥΜΑL οφείλει 

να σχολιάσει αυτή την εξέλιξη
στο ίδιο, αισθητικώς, μήκος κύματος:



Υποταγή θέλεις εσύ
κι εγώ επανάσταση
έχεις πιέσει την καρδιά μου και θα σπάσει

Υποταγή θέλεις εσύ
κι εγώ επανάσταση
απ' τους δυο μας θα το δούμε ποιος θα χάσει



mr president - Souljazz Orchestra by stephmaeva

πράγματι,


ας περιμένει η ποίηση·
αλλού η κλούβια κύηση:
σε οθόνες πιξελένιες,
για του πτωχού τις έννοιες


Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Θα σαλτάρω, Ρόζα




    Τελικά δεν έχει νόημα να οργίζεσαι και να επαναστατείς ενάντια σ' όλη την ανθρωπότητα. Αυτοί είναι προφανώς οι μόνοι αντικειμενικοί εφικτοί δρόμοι της ιστορίας και θα πρέπει κανείς να τους ακολουθεί, χωρίς όμως να κάνει λάθος στην κύρια κατεύθυνση. Έχω την αίσθηση ότι όλος αυτός ο ηθικός βούρκος πάνω στον οποίο περπατάμε, αυτό το μεγάλο τρελοκομείο που ζούμε, μπορεί να μεταπηδήσει απ' τη μια μέρα στην άλλη στο αντίθετο - σα να τον άγγιξε μια μαγική ράβδος - σε κάτι απίστευτα μεγάλο και ηρωικό. Κι αν ο πόλεμος κρατήσει μερικά χρόνια ακόμη - όχι μόνο μπορεί, αλλά πρέπει να γίνει αυτό. 
     Τότε αυτοί ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα προσβάλ- λουν μπροστά στα μάτια μας το όνομα άνθρωπος, θα προχωρήσουν με ηρωισμό μπροστά, όλα τα σημερινά θα σβηστούν, θα εξολοθρευτούν και θα ξεχαστούν, σα να μην υπήρξαν ποτέ. Αυτή η σκέψη μου φέρνει άμετρη χαρά και την ίδια στιγμή μέσα μου υψώνεται μια φωνή που ζητάει αντίποινα και τιμωρία: Πώς μπορούν να ξεχαστούν και να μείνουν ατιμώρητες όλες αυτές οι παλιανθρωπιές; Κι αυτό το σημερινό κατακάθι της ανθρωπότητας, πώς μπορεί να προχωρήσει αύριο με υψωμένο κεφάλι, και πιθανά στεφα- νωμένο με δάφνες, στα ύψη της ανθρωπότητας και να βοηθήσει στην πραγματοποίηση των υψηλότερων ιδανικών; Αλλά έτσι είναι η ιστορία. Ξέρω καλά ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν οι λογαριασμοί της "δικαιοσύνης" κι ότι πρέπει να τα δεχτεί πια κανείς όλα έτσι. 

Ρόζα Λούξεμπουργκ, 
Γράμματα από τη Φυλακή
Μέσα Νοέμβρη 1917
μτφ. Σταύρος Κρασαδάκης 
εκδ. Οδηγητής



βέγγος - σαλταδόρος


Ζηλεύουνε δεν θέλουνε ντυμένο να με δούνε,
μπατίρη θέλουν να με δουν για να φχαριστηθούνε. 

Θα σαλτάρω, θα σαλτάρω, 
τη ρεζέρβα να τους πάρω. 

Μα 'γω πάντα βολεύομαι γιατί τήνε σαλτάρω 
σε καν' αμάξι Γερμανού και πάντα τη ρεφάρω. 

Θα σαλτάρω, θα σαλτάρω, 
τη ρεζέρβα να τους πάρω. 

Μπενζίνες και πετρέλαια εμείς τα κυνηγάμε 
γιατ' έχουνε πολλά λεφτά και μόρτικα περνάμε. 

Σάλτα ρίξε τη ρεζέρβα 
κάνε ντου και σήκω φεύγα. 

Οι Γερμανοί μας κυνηγούν, μα 'μεις δεν τους ακούμε 
εμείς θα τη σαλτάρουμε ώσπου να σκοτωθούμε. 

Θα σαλτάρω, θα σαλτάρω, 
τη ρεζέρβα να τους πάρω.



του Μιχάλη Γενίτσαρη




και του Κατσαρού, που το 'μαθε στην Αμερική 
από την αντιστασιακή αδερφή του


Δεν τη φοβάμαι τη στενή, το ξύλο, την κουμπούρα, βρε 
εκείνο που φοβήθηκα είν' η κομαντατούρα. 

Όταν περνούν οι Γερμανοί, περνάνε μ' όλο πόζα, 
πηδάω στ' αυτοκίνητο και τους τα κλέβω όλα. 

Θα σαρτάρω, θα σαρτάρω, βρε 
κι έτσι θα ξαναρεφάρω. 

Μπενζίνες και πετρέλαια εμείς τα κυνηγάμε, 
γιατ' έχουνε πολλά λεφτά και φίνα την περνάμε. 

Θα σαρτάρω, θα σαρτάρω, βρε 
και την τσίκα θα φουμάρω. 

Ζηλεύουνε, δεν θέλουνε ντυμένο να με δούνε, 
μπατίρη θέλουν να με δουν, για να φχαριστηθούνε. 

Θα σαρτάρω, θα σαρτάρω, βρε 
και την τσίκα θα φουμάρω. 


τότε (1941)

και τώρα (2011)


    Όχι. Δεν γίνεται να μιλάμε αόριστα για Γερμανούς, Γάλλους κι Ιταλούς, να βλέπουμε τους πρώτους συλλήβδην σαν Μέρκελ ή Ρέσλερ, τους δεύτερους σκέτους Σαρκοζήδες, τους άλλους Μπερλουσκόνηδες ή ξέρω 'γω τι. Υποθέτω ότι δεν επιθυμούμε οι λοιποί Ευρωπαίοι να μας κόβουν - συλλήβδην - για Παπανδρέου ή Πάγκαλους ή Σαμαράδες ή δεν ξέρω τι. Και, ήμαρτον, το σαλτάρισμα, το υποδηλώνει κι ο τίτλος, μεταφορικό είναι. Μεταφοραί - Παρομοιώσεις - Κοσμητικά Επίθετα. Όλα στη φόρα. Αντίθετα, εδώ δεν σαλτάρουμε για να περάσουμε μόρτικα με τις μπενζίνες και τα πετρέλαια που έχουνε πολλά λεφτά και γι' αυτό τα κυνηγάμε. Έχουνε πολλά λεφτά και μας κυνηγάνε και κοντεύουμε να σαλτάρουμε. Αυτό είναι. Όχι, δεν τη φοράω τη σαλταδόρικη ιδεολογία - κακέκτυπο της κυρίαρχης καταστροφικής βλακείας. Ένα ψέλλισμα που ντρέπεται και φοβάται να γίνει κραυγή, αφού δεν μπορεί να ξέρει το μετά. Αυτό θα πει θα σαλτάρω.

    Σα να κοιμόμαστε και να ξυπνήσαμε μέσα σε λήθαργο. Αν κάτι μας εξαναγκάζει σε κατενάτσιο, οι δικές μας πεποιθήσεις είναι, οι στριμωγμένες στο αστείο όνειρο που έσβησε απότομα, χύθηκε σε μια στιγμή σαν από σπασμένη στάμνα. Χρειάζεται καιρός. Όμως το πρώτο βήμα είναι έξω από το σπίτι, έξω απ' τη δουλειά. Αφού δεν προλάβαμε να οργανώσουμε αλλιώς τους χώρους και το χρόνο μας, ας γιορτάσουμε τους σπασμούς του τέρατος με αυθόρμητα γέλια. 

    Το ερώτημα τής Ρόζας Λ. πριν από εκατό χρόνια πώς μπορούν να ξεχαστούν και να μείνουν ατιμώρητες όλες αυτές οι παλιανθρωπιές βρίσκει το ίδιο πρόσφορη τη δική της απάντηση, πως δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν οι λογαριασμοί της "δικαιοσύνης" κι ότι πρέπει να τα δεχτεί πια κανείς όλα έτσι




Όλα στη φόρα.
Σ' αυτή τη χώρα, 'δειάζει
το μεροδούλι

Μοιάζει μ' αστείο.
Και μ' αριστείο κράζει:
Ζήτω οι δούλοι.

Όλ' αλλαγμένα.
Για μένα, δεν αξίζει
να νοσταλγήσεις.

Μην πας στα ξένα.
Σπασμένα φτύνει, βρίζει
και θα λυγίσεις.

Απολογήσου.
Αν τρέμει η γη σου, φύγε
μήπως γλιτώσεις.

Αθλίων τρόμος. 
Κενός ο νόμος, διήγε
πλήθος αμβλώσεις.



Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

φύλλα κίτρινα, ξερά

Για πρώτη φορά, λέει, μετά από το 1960 οι απασχολούμενοι στην Ελλάδα είναι λιγότεροι από τους μη ενεργούς οικονομικά. Ναι. Και για πρώτη φορά, από τότε που θυμάμαι, οι περισπούδαστοι αναλυτές σηκώνουν τα χέρια και δηλώνουν αδυναμία πρόβλεψης για την επόμενη μέρα των κουρευτικών επιλογών. Ποιος θα το πει αν ήρθε η ώρα, δια του ελληνικού εναύσματος, να δικαιωθεί ο Βαλερστάιν και να ολοκληρωθεί η ιστορία του τρέχοντος παγκοσμίου συστήματος; Και ποιος θα ρισκάρει να ποντάρει σε ένα νέο πόλεμο, ή σε μια γενικευμένη εξαθλίωση άνευ προηγουμένου, ή σε μια ομαλή μετάβαση, μέσω ελαφρών τριγμών, σε μια δικαιότερη οργάνωση των κοινωνιών; Η μόνη αξιοπρεπής απάντηση είναι εκείνη της πράξης πέρα από το συστημικό πράττειν, η, ας είναι και σισύφεια, διάνοιξη ρωγμών. Κατάλαβες; Παπάρια κατάλαβες.
Στο αναγνωστικό του '63, τότε, πριν από καμιά πενηνταριά χρόνια, οι μαθητές του δημοτικού μάθαιναν να προσεύχονται για τα πτωχά παιδάκια. Σήμερα τα πτωχά παιδάκια λιποθυμούν νηστικά στα προαύλια, οι παππούδες τους εκδιώκονται από τη δουλειά τους μετά από 33 ή 34 χρόνια, αλλά τα εκκαθαριστικά του ενός ευρώ σχεδόν αποσιωπούν την ποινή ανεργίας, η ζούγκλα ξανααποκτάει νόμο, ο σώζων εαυτόν σωθήτω, η κοινωνική αλληλεγγύη χαριεντίζεται με τα εγωιστικά γονίδια.  
Θα οργανώσω τη σκεπασμένη από ξερά, κίτρινα φύλλα μελαγχολία μου και θα ξαναχαθώ, άλλοτε γελαστός, που έλεγε ο Ρασούλης, άλλοτε οργισμένος, στο πλήθος. 



ψιχαλίζει, ψιχαλίζει
κι όπως ο χειμώνας μπαίνει
βάναυσα με τριβελίζει 
η λογόρροια του μπένι




Feuilles Mortes ή Autumn Leaves. Το ποίημα του Jacques Prevert μελοποιημένο το 1945 από τον Joseph Kosma. Το 1947 γράφεται η αγγλόφωνη εκδοχή από τον Johnny Mercer.



The falling leaves drift by the window
The autumn leaves of red and gold
I see your lips, the summer kisses
The sunburned hands, I used to hold

Since you went away, the days grow long
And soon I'll hear ol' winter's song.
But I miss you most of all my darling,
When autumn leaves start to fall


Οι διασκευές των Φθινοπωρινών Φύλλων είναι εκα- τοντάδες. To τραγούδι πρωτοακούστηκε από τον Yves Montand το 1946, στο φιλμ Les Portes de la Nuit.  


Oh, je voudrais tant que tu te souviennes
Des jours heureux où nous étions amis
En ce temps-là la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Tu vois, je n'ai pas oublié
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Les souvenirs et les regrets aussi.

Et le vent du Nord les emporte,
Dans la nuit froide de l'oubli.
Tu vois je n'ai pas oublié,
La chanson que tu me chantais...

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Les souvenirs et les regrets aussi,
Mais mon amour silencieux et fidèle
Sourit toujours et remercie la vie.

Je t'aimais tant, tu étais si jolie,
Comment veux-tu que je t'oublie?
En ce temps-là la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui.

Tu étais ma plus douce amie
Mais je n'ai que faire des regrets.
Et la chanson que tu chantais,
Toujours, toujours je l'entendrai.

C'est une chanson qui nous ressemble,
Toi tu m'aimais, moi je t'aimais
Et nous vivions, tous deux ensemble,
Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais.

Mais la vie sépare ceux qui s'aiment,
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis.


Τους στίχους του Prevert προτίμησε στον τελευταίο δίσκο του Préliminaires (2009) κι ο Iggy Pop.

α, ρε Iggy



Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

τι να τα κάνουν
τα σκουπίδια μας


Στην αρχή της προηγούμενης ανάρτησης, ο μονόλογος της Λαμπέτη από την Ψεύτρα (στο πρωτότυπο, τον Ψεύτη) του Κοκτώ (η μετάφραση είναι του Μ. Πλωρίτη), περιγράφει απαράμιλλα την αστειότητα των προ- σπαθειών διαχωρισμού της αλήθειας από το ψέμα. Ο Λένον, στο τέλος της ίδιας ανάρτησης, αναζητάει απεγνωσμένα την αλήθεια. Πόσο, άραγε, στ' αλήθεια; Πόσο ευθύς, ντόμπρος, φιλαλήθης, να είναι ο κάτωθι κυριούλης;




Συχνά, σε στίχους ποιημάτων ή τραγουδιών συναντιέται το ομοιοκατάληκτο δίπολο αλήθεια - παραμύθια. Η αλήθεια κάνει κι άλλες κακές παρέες, πχ με τα στήθια και τη συνήθεια. Προτίμησα για λόγους κυριολεξίας, που λέει ο λόγος, τα ψιμύθια. Και δεν είναι εκ προοιμίου του συρμού αυτά τα ζευγάρια. Ο Σεφέρης φλερτάρει στην Ελένη:


άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι

ενώ η Μελισσάνθη δεν κρατάει τα προσχήματα στο Σειληνός και Έφηβος:


Θα σου δείξω την αλήθεια
που 'ναι μες στα παραμύθια
Δως την, τώρα, παιχνιδίζει
με το ψέμα στο νερό
Πές μου, αν τηνέ ξεχωρίζεις 

στων χρωμάτων το χορό


Τα παραδείγματα τραγουδιών είναι πολλά. Ένα από αυτά, ποίημα του Χριστιανόπουλου, είναι η αιτία τούτης της ανάρτησης. Με μιαν ανεξήγητη εμμονή το σιγο- τραγουδώ σχεδόν καθημερινά τουλάχιστον τριάντα χρόνια τώρα. Τον τελευταίο καιρό ξαναβρίσκω και το χαμένο του νόημα. 




Δεν μπορώ και να σκεφτώ άλλη τέτοια περίπτωση διφωνίας, άλλη τόσο ομαλή μετάβαση από το δημοτικό στο αστικό τραγούδι. 
Για να μην αποχωριστούμε απότομα από τη Λαμπέτη, ας τη δούμε σε σκηνές από το Τελευταίο Ψέμα του Κακογιάννη, ενώ η Δανάη Στρατηγοπούλου θα τραγουδά το Αν βγουν Αλήθεια του Αττίκ.




Καθώς, μια Δανάη των ημερών μας, η Παναγιω- τοπούλου, χρησιμοποιεί μουσική του Βασίλη Νικολαΐδη για να μας προσγειώσει στην άχαρη πραγματικότητα.





τι να τα κάνουν τα σκουπίδια μας
που είναι του κόσμου μας η αλήθεια
ο κόσμος υποφέρει και πεινά
δεν χάβει άλλα παραμύθια


τι να τα κάνουν τα σκουπίδια μας
τόσα αποφάγια χαλασμένα
κάλλιο να πνίξουνε το ψέμα μας
παρά να τα 'χουνε θαμμένα