Στην αρχή της προηγούμενης ανάρτησης, ο μονόλογος της Λαμπέτη από την Ψεύτρα (στο πρωτότυπο, τον Ψεύτη) του Κοκτώ (η μετάφραση είναι του Μ. Πλωρίτη), περιγράφει απαράμιλλα την αστειότητα των προ- σπαθειών διαχωρισμού της αλήθειας από το ψέμα. Ο Λένον, στο τέλος της ίδιας ανάρτησης, αναζητάει απεγνωσμένα την αλήθεια. Πόσο, άραγε, στ' αλήθεια; Πόσο ευθύς, ντόμπρος, φιλαλήθης, να είναι ο κάτωθι κυριούλης;
Συχνά, σε στίχους ποιημάτων ή τραγουδιών συναντιέται το ομοιοκατάληκτο δίπολο αλήθεια - παραμύθια. Η αλήθεια κάνει κι άλλες κακές παρέες, πχ με τα στήθια και τη συνήθεια. Προτίμησα για λόγους κυριολεξίας, που λέει ο λόγος, τα ψιμύθια. Και δεν είναι εκ προοιμίου του συρμού αυτά τα ζευγάρια. Ο Σεφέρης φλερτάρει στην Ελένη:
άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι
ενώ η Μελισσάνθη δεν κρατάει τα προσχήματα στο Σειληνός και Έφηβος:
Θα σου δείξω την αλήθεια
που 'ναι μες στα παραμύθια
Δως την, τώρα, παιχνιδίζει
με το ψέμα στο νερό
Πές μου, αν τηνέ ξεχωρίζεις
στων χρωμάτων το χορό
Τα παραδείγματα τραγουδιών είναι πολλά. Ένα από αυτά, ποίημα του Χριστιανόπουλου, είναι η αιτία τούτης της ανάρτησης. Με μιαν ανεξήγητη εμμονή το σιγο- τραγουδώ σχεδόν καθημερινά τουλάχιστον τριάντα χρόνια τώρα. Τον τελευταίο καιρό ξαναβρίσκω και το χαμένο του νόημα.
Δεν μπορώ και να σκεφτώ άλλη τέτοια περίπτωση διφωνίας, άλλη τόσο ομαλή μετάβαση από το δημοτικό στο αστικό τραγούδι.
Για να μην αποχωριστούμε απότομα από τη Λαμπέτη, ας τη δούμε σε σκηνές από το Τελευταίο Ψέμα του Κακογιάννη, ενώ η Δανάη Στρατηγοπούλου θα τραγουδά το Αν βγουν Αλήθεια του Αττίκ.
Καθώς, μια Δανάη των ημερών μας, η Παναγιω- τοπούλου, χρησιμοποιεί μουσική του Βασίλη Νικολαΐδη για να μας προσγειώσει στην άχαρη πραγματικότητα.
τι να τα κάνουν τα σκουπίδια μας
που είναι του κόσμου μας η αλήθεια
ο κόσμος υποφέρει και πεινά
δεν χάβει άλλα παραμύθια
τι να τα κάνουν τα σκουπίδια μας
τόσα αποφάγια χαλασμένα
κάλλιο να πνίξουνε το ψέμα μας
παρά να τα 'χουνε θαμμένα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου