Θεσσαλονίκη, Μέρες τοῦ 1969 μ.Χ.
Τώρα ὑψώνεται τὸ μέγαρο τῆς Τράπεζας Συναλλαγῶν
Τουριστικὰ γραφεῖα καὶ πρακτορεῖα μεταναστεύσεως.
Καὶ τὰ παιδάκια δὲν μποροῦνε πιὰ νὰ παίξουνε ἀπὸ
τὰ τόσα τροχοφόρα ποὺ περνοῦνε.
Ἄλλωστε τὰ παιδιὰ μεγάλωσαν, ὁ καιρὸς ἐκεῖνος πέρασε ποὺ ξέρατε
Τώρα πιὰ δὲ γελοῦν, δὲν ψιθυρίζουν μυστικά, δὲν ἐμπιστεύονται,
Ὅσα ἐπιζήσαν, ἐννοεῖται, γιατὶ ᾔρθανε βαριὲς ἀρρώστιες ἀπὸ τότε
Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιῶτες,
Θυμοῦνται τὰ λόγια τοῦ πατέρα: ἐσὺ θὰ γνωρίσεις καλύτερες μέρες
Δὲν ἔχει σημασία τελικὰ ἂν δὲν τὶς γνώρισαν, λένε τὸ μάθημα
οἱ ἴδιοι στὰ παιδιά τους
Ἐλπίζοντας πάντοτε πὼς κάποτε θὰ σταματήσει ἡ ἁλυσίδα
Ἴσως στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν τους ἣ στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν
τῶν παιδιῶν τους.
Πρὸς τὸ παρόν, στὸν παλιὸ δρόμο ποὺ λέγαμε, ὑψώνεται
ἡ Τράπεζα Συναλλαγῶν
- ἐγὼ συναλλάσσομαι, ἐσὺ συναλλάσσεσαι, αὐτὸς συναλλάσσεται-
Τουριστικὰ γραφεῖα καὶ πρακτορεῖα μεταναστεύσεως
-ἐμεῖς μεταναστεύουμε, ἐσεῖς μεταναστεύετε, αὐτοὶ μεταναστεύουν-
Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει, ἔλεγε κι ὁ Ποιητὴς
Ἡ Ἑλλάδα μὲ τὰ ὡραῖα νησιά, τὰ ὡραῖα γραφεῖα,
τὶς ὡραῖες ἐκκλησιὲς
Ἡ Ἑλλὰς τῶν Ἑλλήνων.
Μανόλης Αναγνωστάκης, Ο Στόχος (1970)
Ερχόμαστε, Ιστορία.
Από την πάροδο, τη δεξιά.
Όχι πως έχει τόση σημασία η θέση
των βουλευτικών εδράνων.
των βουλευτικών εδράνων.
Αλλά, έτσι τα λέμε τόσα χρόνια.
Έτσι, με την Αριστερά στην ίδια γειτονιά
κι ένα συμβούλιο συνοικιακό
δεν καταστρώσαμε.
δεν καταστρώσαμε.
Η πάροδος αυτή, η δεξιά,
άλλους τους βγάζει Αυστραλία,
άλλους τους ξεπετάει εφεδρεία,
αυτούς τους τελευταίους
που τόσα χρόνια καμαρώνανε
για το παράδειγμα κοινωνικής αλληλεγγύης
που έδιναν σε συγγενείς και φίλους,
σίγουροι, βρέξει – χιονίσει, σιγουράντζα.
άλλους τους βγάζει Αυστραλία,
άλλους τους ξεπετάει εφεδρεία,
αυτούς τους τελευταίους
που τόσα χρόνια καμαρώνανε
για το παράδειγμα κοινωνικής αλληλεγγύης
που έδιναν σε συγγενείς και φίλους,
σίγουροι, βρέξει – χιονίσει, σιγουράντζα.
Τώρα, όπως και τότε,
αλλάζοντας, εννοείται, τ’ αλλακτέα,
ο καιρός εκείνος πέρασε που ξέρατε.
Δεν ταξιδεύω, άρα δεν πληγώνομαι
παρά μονάχα στο δικό μου δρόμο
τον καθημερινό, τον βουϊσμένο
απ’ τις οξύουρες, τις ομιλούσες, κεφαλές,
παρά μονάχα στο δικό μου δρόμο
τον καθημερινό, τον βουϊσμένο
απ’ τις οξύουρες, τις ομιλούσες, κεφαλές,
έτσι τα βήματα που σέρνω
σαν του μέλλοντος επαίτης.
σαν του μέλλοντος επαίτης.
Όχι. Υγεία πάνω απ’ όλα. Υγεία.
Γιατί ήρθανε βαριές, και πάλι, αρρώστιες.
Υγεία. Ελλάς Ελλήνων.
Ελλάς Ανέργων και Κοπριτών.
Ελλάς των Δημοψηφισμάτων.
Ελλάς υπόδικη Πιστωτικού Συμβάντος.
εξαιρετικο
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ. και λυπάμαι
ΑπάντησηΔιαγραφήπου αναγκάζομαι να γράφω τέτοιο πόνο.
άκουσα κι αυτό σήμερα και συγκινήθηκα, ο...:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=fYZuqtyquk4