Άρωμα Ινδίας

Εκεί τα σπίτια ήσαν αληθινά κοτέτσια. Σε ένα από αυτά, μικρό σαν κουκλοθέατρο και γκρίζο από τη βρωμιά, υπήρχαν δύο τρία γυμνά παιδιά. Με κοιτούσαν επίμονα φωνάζοντάς μου κάθε τόσο πίσω από την πλάτη μια λέξη, κάτι σαν "Νατάν, Νατάν!".

Στην άλλη μεριά του μικρού δρόμου που ήταν καθ' ολοκληρίαν μέσα στη σκόνη και στη λάσπη από ακαθαρσίες υπονόμων, υπήρχε ένα άλλο μικροσκοπικό σπίτι. Αυτό από πέτρα, με ένα ψηλό σκαλοπάτι. Πάνω απ' αυτό το σκαλοπάτι ήταν ξαπλωμένη μόλις δίπλα στο κατώφλι μια γρηά. Έμοιαζε καρφωμένη στην πέτρα. Και όπως σε εφιάλτη ήταν σαν να ήθελε να σηκωθεί και δεν μπορούσε. Προφανώς είχε καταληφθεί από αγωνία. Λεπτή σαν παιδί, με κόμπους από φτωχά σφιγμένα νεύρα αποτυπωμένους στο σώμα της, κειτόταν εκεί ανάσκελα με το λαιμό της πάνω στην πέτρα, κουνώντας το κεφάλι δεξιά και αριστερά. 

Το φόρεμά της ήταν πράσινο - από ένα φλεγόμενο πράσινο - και εντελώς ανοιχτό μπροστά. Το μαραμένο στήθος της ήταν ακάλυπτο. Μερικά παιδιά που με είχαν ακολουθήσει, την κοιτούσαν και εκείνα μαζί μου. Στην ματιά τους υπήρχε ένας μικρός τρόμος αλλά με μία τέτοια απόχρωση που σου έδινε να καταλάβεις ότι ήταν αποδεκτός και για έλασσον ζήτημα. 

Βημάτισα λίγο ακόμη προς το μέρος της. Προς το σκαλοπάτι και προς εκείνο τον μικρό στεγνό υπόνομο που έτρεχε από κάτω. Το πηχτό πράσινο του ρούχου, το μελαμψό και ζαρωμένο δέρμα... Αλλά από κοντά αντελήφθηκα ότι οι κινήσεις του στόματος που έμοιαζαν καθαρά με κινήσεις από άγχος, από έντονο πόνο, ήσαν στην πραγματικότητα λέξεις, ήχοι. Η γυναίκα πέθαινε και τραγουδούσε. Δεν ήταν βέβαια ένα ευκρινές τραγούδι, αλλά ένα μοιρολόγι, μια cantilena*. Και εκτός αυτού κάθε ινδικό τραγούδι μοιάζει με κάτι τέτοιο. Στεναχώρια, φόβος, παροξυσμός, μαρτύριο έχουν βρει αυτό το καλούπι στο οποίο αποκρυ- σταλλώνονται. Ξεφεύγουν από την αβίωτη ιδιαι- τερότητά τους με το να συστηματοποιούνται, σχεδόν να ταξινομούνται, σ' εκείνο τον φτωχό μηχανισμό λέξεων και μελωδίας. 

magnesiatvgr

Ήταν κάτι περισσότερο από ένα μουρμούρισμα αυτό που έβγαινε από εκείνο το γυμνό και σφιγμένο στέρνο, από εκείνα τα αξιολύπητα μέλη που είχαν φθάσει στο τέρμα της φυσικής ζωής τους, καλυμμένα σε πράσινα κοριτσίστικα ρούχα. Και ήταν ακόμη αρκετό για να μετατρέψει το ανυπόφορο του θανάτου σε ένα από τους πολλούς, απελπιστικούς μεν, αλλά ανεκτούς νόμους της ζωής. 

(αμάν, πια, με το θάνατο)

*μονότονη ψαλμωδία

από το Άρωμα των Ινδιών

του Παζολίνι

Οδός Πανός, 1985

μτφ. Κώστας Πολέτης 

Η διαβεβαίωση του πρωθυπουργού ότι  "δεν θα γίνουμε Ινδία" μου θύμισε όλες τις προηγούμενες, όπως το "λεφτά υπάρχουν" ή το "δεν πρόκειται να ληφθούν άλλα μέτρα". Κι ανησύχησα. Ένα άρωμα Ινδίας είχε καταλάβει το δωμάτιο, σκέφτηκα ότι κάποιος θα ξεφύλλισε εκείνο το ξεχασμένο βιβλιαράκι του Παζολίνι. Όμως, όχι, δεν ήταν αυτό. Ίσως ο πρωθυπουργός μας εννοούσε ότι δεν θα χρειαστεί να καταλήξουμε σε κάτι σαν κι αυτό:

Πριν ένα χρόνο περίπου, ο Ινδός εργάτης της φωτογραφίας αυτο- πυρπολήθηκε για να διαμαρτυρηθεί για τις συνθήκες εργασίας στη χώρα του. Να ανακουφιστώ;

nnikosvideoclip

Το να γίνουμε και λίγο Ινδία δεν είναι, δα, και τόσο τραγικό, αν σκεφτούμε κάτι άλλο, όπως τη μουσική προσέγγιση των δυο λαών, στην οποία συνέβαλλαν τόσο δημιουργικά το 2005 ο Πετρολούκας Χαλκιάς κι η παρέα του. Στο βίντεο που παρεμβάλλεται στο απόσπασμα από το Άρωμα των Ινδιών, ο Γιάννης Ζάννης παίζει ινδική μουσική με τον Σουηδό Άλσεν και τον Ισραηλινό Ζαντόκ...

Και μην ξεχνάμε ότι οι μουσικές συγγένειες με την Ινδία κρατούν δεκαετίες, όπως μας θυμίζουν τα remix του ftou1000kaka:

Τέλος, δεν θα εξαιρέσουμε τους νέους γιουτουμβίστες που αποδεικνύουν περίτρανα, με αλλεπάλληλες γιουτουμβυθίσεις, την ανωτερότητα της ελληνικής γλώσσας που, από του Μεγαλέξανδρου τα χρόνια, μιλιέται φαρσί και εν Ινδίαις:

lenorman99

Είμαι ένας φτωχός θλιμμένος ποιητής κι αυτές οι στυγνές επικαιρότητες μου χαλάνε το ανεξαναρτησιακό πρόγραμμα και με αποπροσανατολίζουν από τα βαθύτερα νοήματα της μάταιης ζωής. Σκέφτομαι να νίψω τα χέρια μου και να κάνω ότι δεν βλέπω και δεν ακούω. Δεν ξέρω, θα δω.