Για πρώτη φορά, λέει, μετά από το 1960 οι απασχολούμενοι στην Ελλάδα είναι λιγότεροι από τους μη ενεργούς οικονομικά. Ναι. Και για πρώτη φορά, από τότε που θυμάμαι, οι περισπούδαστοι αναλυτές σηκώνουν τα χέρια και δηλώνουν αδυναμία πρόβλεψης για την επόμενη μέρα των κουρευτικών επιλογών. Ποιος θα το πει αν ήρθε η ώρα, δια του ελληνικού εναύσματος, να δικαιωθεί ο Βαλερστάιν και να ολοκληρωθεί η ιστορία του τρέχοντος παγκοσμίου συστήματος; Και ποιος θα ρισκάρει να ποντάρει σε ένα νέο πόλεμο, ή σε μια γενικευμένη εξαθλίωση άνευ προηγουμένου, ή σε μια ομαλή μετάβαση, μέσω ελαφρών τριγμών, σε μια δικαιότερη οργάνωση των κοινωνιών; Η μόνη αξιοπρεπής απάντηση είναι εκείνη της πράξης πέρα από το συστημικό πράττειν, η, ας είναι και σισύφεια, διάνοιξη ρωγμών. Κατάλαβες; Παπάρια κατάλαβες.
Στο αναγνωστικό του '63, τότε, πριν από καμιά πενηνταριά χρόνια, οι μαθητές του δημοτικού μάθαιναν να προσεύχονται για τα πτωχά παιδάκια. Σήμερα τα πτωχά παιδάκια λιποθυμούν νηστικά στα προαύλια, οι παππούδες τους εκδιώκονται από τη δουλειά τους μετά από 33 ή 34 χρόνια, αλλά τα εκκαθαριστικά του ενός ευρώ σχεδόν αποσιωπούν την ποινή ανεργίας, η ζούγκλα ξανααποκτάει νόμο, ο σώζων εαυτόν σωθήτω, η κοινωνική αλληλεγγύη χαριεντίζεται με τα εγωιστικά γονίδια.
Θα οργανώσω τη σκεπασμένη από ξερά, κίτρινα φύλλα μελαγχολία μου και θα ξαναχαθώ, άλλοτε γελαστός, που έλεγε ο Ρασούλης, άλλοτε οργισμένος, στο πλήθος.
ψιχαλίζει, ψιχαλίζει
κι όπως ο χειμώνας μπαίνει
βάναυσα με τριβελίζει
η λογόρροια του μπένι
Feuilles Mortes ή Autumn Leaves. Το ποίημα του Jacques Prevert μελοποιημένο το 1945 από τον Joseph Kosma. Το 1947 γράφεται η αγγλόφωνη εκδοχή από τον Johnny Mercer.
The falling leaves drift by the window
The autumn leaves of red and gold
I see your lips, the summer kisses
The sunburned hands, I used to hold
Since you went away, the days grow long
And soon I'll hear ol' winter's song.
But I miss you most of all my darling,
When autumn leaves start to fall
Οι διασκευές των Φθινοπωρινών Φύλλων είναι εκα- τοντάδες. To τραγούδι πρωτοακούστηκε από τον Yves Montand το 1946, στο φιλμ Les Portes de la Nuit.
Oh, je voudrais tant que tu te souviennes
Des jours heureux où nous étions amis
En ce temps-là la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Tu vois, je n'ai pas oublié
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Les souvenirs et les regrets aussi.
Et le vent du Nord les emporte,
Dans la nuit froide de l'oubli.
Tu vois je n'ai pas oublié,
La chanson que tu me chantais...
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Les souvenirs et les regrets aussi,
Mais mon amour silencieux et fidèle
Sourit toujours et remercie la vie.
Je t'aimais tant, tu étais si jolie,
Comment veux-tu que je t'oublie?
En ce temps-là la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui.
Tu étais ma plus douce amie
Mais je n'ai que faire des regrets.
Et la chanson que tu chantais,
Toujours, toujours je l'entendrai.
C'est une chanson qui nous ressemble,
Toi tu m'aimais, moi je t'aimais
Et nous vivions, tous deux ensemble,
Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais.
Mais la vie sépare ceux qui s'aiment,
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis.
Τους στίχους του Prevert προτίμησε στον τελευταίο δίσκο του Préliminaires (2009) κι ο Iggy Pop.
α, ρε Iggy
γάμησες.
ΑπάντησηΔιαγραφήπάνσοφον το ασαφές.
ΑπάντησηΔιαγραφή