Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

make love - not parade


Θ. Βρυζάκη - η Ελλάς ευγνωμονούσα (1858)


     Όταν πήγαινα στο δημοτικό σχολείο, στα τελευταία χρόνια της χούντας και στα πρώτα της μεταπολίτευσης (που απ' ό,τι ακούω εδώ και 20 χρόνια μας τελείωσε), μας μάθαιναν δημοτικούς χορούς και τραγούδια. Θυμάμαι καλά, νομίζω πως μπορώ να τα χορέψω, δυο από δαύτα. Θυμάμαι τους πρώτους στίχους τους: "Μακεδονία ξακουστή, του Αλεξάνδρου η χώρα, που έδιωξες τους Βούλγαρους κι ελεύθερη είσαι τώρα" και "Όποιος δεν είναι Έλληνας και δεν λατρεύει Ελλάδα, τάχα γιατί να ζει;". Μάλιστα. Αυτά μαθαίναμε. Βιοπολιτική στα δεκάχρονα της δεκαετίας του '70. Πολιτική για το σώμα, για τον έλεγχο του σώματος. Διαχείριση της πειθάρχησης έγκλειστων σωμάτων. Τα βήματα του χορού σωμάτων που δεν εκστασιάζονταν ούτε παρηγορούνταν, όπως εννοούν οι φιλοσοφικές ορίζουσες που έθεσε πρόσφατα ο Δημ. Τζωρτζόπουλος. Κι έπειτα θυμάμαι αυτό το "στοιχηθείτε". Όπου τα πράγματα ξεκαθάριζαν, η υπόνοια της χάρης του σώματος - που θα πάσχιζε, φαντάζομαι, να αποδράσει διαρκώς μέσω του χορού - μετουσιωνόταν σε γουοναμπί ρώμη. Τα παιδικά και τα εφηβικά ακόμα σώματα δεν μπορούσαν να συγκριθούν με αυτά των ηρώων, που ήταν πρότυπα όχι για τη δική μας ενήλικη ζωή αλλά για τη ζωή μας σαν μελλοντικών καταναλωτών ηρωισμού μελλο-ντικών ηρώων (που, ως γνωστόν, πουλάνε τη μπατσίνη). Στοιχιζόμασταν. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, και η σωστή παρέλαση προϋποθέτει τέλεια στοίχιση

     Μεγαλώσαμε με τις παρελάσεις. Χαβαλές, στραγάλια, καφές στην παραλία. Επαρχιακή πόλη, πρώτα οι ανάπηροι πολέμου, μετά οι πρόσκοποι κλπ, έπειτα τα σχολεία, και στο τέλος οι ένστολοι ένοπλοι. Οι παρελάσεις είναι η επιβεβαίωση της κυριαρχίας της στρατιωτικής λογικής στην καθημερινή ζωή. Μιας κυριαρχίας όχι πανταχού παρούσας, αλλά πάντα ενεδρεύουσας ή πάντα λανθάνουσας. Κι είναι θλιβερό στις μέρες μας, τώρα που δεν έχουμε πια ζωντανούς ανάπηρους πολέμου (ίσως ελάχιστους - κάπου το άκουσα), να πρέπει να παρελάζουν τα παιδιά τών έτσι κι αλλιώς θλιβερών σπέσιαλ ολίμπικς, να πρέπει να παιδεύονται άνθρωποι με κινητικά προβλήματα για να επιδείξουν τη θέλησή τους να μιμηθούν τους κανονικούς

     Για τις παρελάσεις και την ιστορία τους έχουν γραφτεί πολλά. Εμπνευστής τους ήταν ο δικτάτορας Μεταξάς, εποχιακός κονφερασιέ του φασιστικού και ναζιστικού μοντέλου στην Ελλάδα. Η ιδεολογική τους λειτουργία θα έπρεπε να θεωρείται προφανής. Προκαλεί πραγματικά απορία η στάση της αριστεράς στο θέμα των παρελάσεων. Ακόμα πιο πολύ, η στάση της για την παρέλαση που θα γίνει στις 25 Μαρτίου, ύστερα μάλιστα από όσα συνέβησαν στην προηγούμενη της 28ης Οκτωβρίου. 
     Η αγχωτική προσπάθεια της αριστεράς εδώ και έναν αιώνα, να πείσει ότι είναι πατριωτικότερη των αδιαμφισβήτητων πατριωτών, ενίοτε ότι αποτελεί τον μόνο αδιαμφισβήτητα πατριωτικό χώρο, συνεχίζεται έως τις μέρες μας, είτε από τη βατή - με την ανάμνηση του πατριωτικού πολέμου - σοβιετικής κοπής τάση της, είτε από την ριζοσπαστική (όσο πατάει ο Τσίπρας) τάση. Ο προδομένος λαός θα πρέπει να γιουχάρει, να μουντζώσει, να ξεδώσει με τους προδότες πολιτικούς. Το πλήθος των θεατών αισθάνεται ότι έχει αμετάκλητα αδικηθεί, γι' αυτό και γίνεται μνησίκακο πλήθος που ενεργεί πια, ανήμπορο ν' απαντήσει στην κατάστασή του αλλά και βρίσκοντας μια απολαυστική διέξοδο στην εθνολαϊκιστική του αυταπάτη, όπως έχει διεξοδικά αναλύσει ο Πέτρος Θεοδωρίδης. Από πλήθος-θεατής, τηλεοπτικό θέαμα. Αυτή είναι μια λαϊκή κινητοποίηση για τους αντιμνημονιακούς: αριστερούς, καρατζαφυρερικούς και, προπάντων, για τους γνήσιους και χωρίς προσμείξεις ελληναράδες· έτσι, χωρίς διακρίσεις. Κι οι μαθητές που θα στρέψουν το κεφάλι ή θα μουντζώσουν τους επίσημους, δεν θα έχουν αμφισβητήσει τη στοίχισή τους στην αγέλη, ούτε καν τους θεσμούς. Μόνο τα πρόσωπα. Και η συζήτηση θα ανακυκλώνεται στο αν η προσβολή των προσώπων είναι και προσβολή των θεσμών, που ίσως να έχουν δακρύσει μες στην πίκρα για την αχαριστία των κουρδισμένων υπηκόων. 


     Η γνώμη μου (δεν ήταν πλάκα) για το τι θα έπρεπε να συμβεί και σε αυτή την παρέλαση, εκτέθηκε συνοπτικά στο τουίτερ πριν από λίγες ημέρες και περιελήφθη σε σχετική ανάρτηση του AlluFunMarx, ο οποίος είχε εμπνευστεί τη μικρομπλογική αυτή λίστα.  Θα μπορούσε να υποστηριχτεί πολιτικά ένα μη-κίνημα αποχής των μαθητών από τις παρελάσεις, που θα υποστηριζόταν από ένα μη-κίνημα αποχής των θεατών. Ας το υποστήριζε αυτό η αριστερά. Αλλά κάτι τέτοιο δεν υπάρχει για να το υποστηρίξει. Κάποιοι, που πιστεύουν μέχρι σήμερα ότι η μάζα σαν τέτοια χρειάζεται καθοδήγηση, θα πρόσθεταν ότι δεν υπάρχει η κατάλληλη πολιτική δύναμη για να καθοδηγήσει ένα αντι-κίνημα αποχής από τις παρελάσεις. Το θέμα είναι ότι καμιά πολιτική δύναμη δεν δύναται να το εμπνεύσει. 


     Ας έμεναν, λοιπόν, οι πολιτικοί, στρατιωτικοί και θρησκευτικοί ταγοί, οι ελληναράδες και τα κανάλια να κάνουν την παρέλαση. Και είναι λάθος των ελευθεριακών που ζητούν να καταργηθούν οι παρελάσεις. Ας παρελάζει όποιος θέλει και τη βρίσκει έτσι. Ας γίνει μια γραφική, μειονοτική καρικατούρα η παρέλαση. Οι παλαιοημερολογίτες που κάνουν λιτανείες 13 μέρες αργότερα από τούς μέινστριμ χριστιανούς είναι μάλλον διασκεδαστική μειονότητα, παρά  ενοχλητική. Στο βαθμό που το φίδι που παραμονεύει παραμένει σε νάρκη, γιατί έχουμε ζήσει και τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. 


Διάλειμμα: Ερώτηση Κρίσεως
από τον Θ. Παπακωνσταντίνου (LordMarks)
     


     Δεν ξέρω τι θα γίνει στις παρελάσεις της Κυριακής και, στην ΑΘήνα, του Σαββάτου. Το υπουργείο προστασίας του πολίτη θα έχει πάρει τα μέτρα του. Όλα δείχνουν ότι οι αντιδράσεις είναι δύσκολο να αποτραπούν. Ή ίσως και να μην είναι επιθυμητό. Στις καταστάσεις εξαίρεσης που είναι εξαιρετικά κανονικές δηλαδή μόνιμες, το κράτος μεριμνά για να συμβαίνουν επεισόδια, και δεν προσπαθεί να τα προλαμβάνει, αφού στόχος είναι η παρέμβαση (όταν έχουν ήδη συμβεί υπό τους όρους του και στο γήπεδό του) για τη διαχείριση και τον προσανατολισμό τους. Αυτή η ιδέα για τις καταστάσεις εξαίρεσης εξηγείται εξαίρετα μέσα σε λίγα λεπτά από τον Giorgio Agamben σε μια συνέντευξή του στον Άκη Γαβριηλίδη για την εκπομπή της ΕΤ-3 με γενικό τίτλο Τόποι Ζωής - Τόποι Ιδεών (τη βλέπετε και στο youtube, ο Agamben από το 4:27 λεπτό).


     Δεν ξέρω και πόσο βαρύ συμβολισμό έχει πια αυτή η ιστορία με τις παρελά-σεις. Τόσο βαρύ ώστε να καθορίζει την επιλογή του Χρυσοχοΐδη και του πρόθυμου να παραστεί Μπαμπινιώτη για τις νέες και προσωρινές υπουργικές θέσεις; Για τον δεύτερο ο Πιτσιρίκος είναι βέβαιος. Πιστεύω ότι η επιλογή Μπαμπινιώτη στηρίχθηκε κατ' αρχήν στο πλασάρισμά του σαν εθνικού γλωσσο-λαγνολόγου. Η ελληνική γλώσσα προτείνεται σαν ένα από τα πιο αποτελεσματικά όπλα για την αντιμετώπιση της διεθνούς συνωμοσίας κατά του γένους. Κι από κοντά η παρέλαση για την επέτειο του ξεσηκωμού - του γένους πάντα. Η πρόβλεψη του Αθανασίου Τριανταφυλλιά Δρατζίδη από την Ανώτατη Σχολή Κακών Τεχνών ότι οι πολιτικοί δεν θα παραστούν στην παρέλαση, βγήκε για κάμποσες πόλεις όπου ανακοινώθηκε ότι δεν θα στηθούν εξέδρες για επίσημους. Όμως, η συνολική στάση των δυνάμεων που τώρα κυβερνούν λέει μην αμφισβητείτε τους πολιτικούς, έχουν κάνει λάθη αλλά είναι απαραίτητοι, δεν είναι όλοι λαμόγια κλπ. Προφανώς επειδή για διάφορους λόγους η γενική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού είναι πρακτικά αδύνατη. Άρα οι ίδιοι θα πορευτούν, ο Σαμαράς κι ο Μπένι θα πείσουν, κι ο Καρατζαφέρης και άλλοι κωλοτουμπίστες, έκαστος το ποσοστό του. Κοπιάστε, λένε. Θα σιδερο-φραχτούμε, αλλά εδώ είμαστε. Το ξέρετε εξάλλου ότι εδώ είμαστε. Κάθε βράδυ παρελάζουμε στα κανάλια. 


     Ό,τι κι αν γίνει στις παρελάσεις, δεν θα αμφισβητεί την εθνεγερτική τους αξία. Θα αμφισβητεί μόνο πρόσωπα για την αναξιότητά τους να σηκώσουν αυτή την αξία. Τι άλλο... Μόνο μια ευχή: Κάνετε έρωτα, όχι παρέλαση. Ήδη, κάποια σκυλιά, όχι αυτά που τρώνε χαράμι το ψωμί μας, το έκαναν πράξη:



Θέλεις να με ξεγελάσεις
και μου λες για παρελάσεις.
Τώρα σίμωσε, μην κλάσεις,
στης αγίας σου της πλάσης
τις χυδαίες διαθλάσεις.



RedheadMetalC


Μωρέ το ξανάπα:
Με όλα ετούτα τα συμβάντα
παραμελώ την ποίηση·
κι ας λέω μέσα μου αγάντα,
μου ανεβαίνει η πίεση.


4 σχόλια:

  1. Έρωτας!
    Ναι!
    Όχι έρωτας υβριδιακός,
    μόνο έρωτας
    για τον άνθρωπο,
    για τον Άλλο,
    για τον έρωτα,
    την επανάσταση,
    την πατρίδα
    που είναι ο κόσμος,
    τον κόσμο που είναι
    η πατρίδα όλων,
    τη ζωή!
    Τότε να ελπίζουμε στη δύναμη
    της μεταμόρφωσης του θανάτου,
    όχι στην αυτομεταμόρφωση του εγώ
    με τα γούστα μας
    και ψεύτικους θανάτους!

    Καλοί οι προβληματισμοί σας,
    βιώνουμε την κατάσταση εξαίρεσης σε όλα τα επίπεδα...
    Την αριστερά να την αγαπήσουμε κι αυτή,
    εννοώ τους αγνούς στόχους ορισμένων προσώπων,
    με παιδεία,
    έτσι μόνο θα ξεμαντρωθούνε συνειδησιακά,
    το "σχέδιο" όμως ...ποτέ!

    Αφιερωμένο
    με την ...αγάπη μου!

    http://www.youtube.com/watch?v=EDcGCjYIE3Q
    Η φίλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φχαριστώ για τον Νταβέλη
      που έφαγε εξ οικείων τα βέλη.

      Διαγραφή
  2. ας ηταν να Γλιτωναμε το φαντασμα της πεινας
    κανοντας μια Παρελαση με Βαδισμα της Χήνας

    ας ηταν να σωζόμασταν μ'αυτές τις παρελασεις
    απο του φαυλου ερωτα τις τοσες επελασεις

    Ας ηταν να τελειωναμε με μια Τελετουργία
    Σ'αυτή τη Χωρα κυβερνουν φατριες του Βοργια

    ας ητανε να στεγνωνε στο Μαγουλο το Δάκρυ
    Κανοντας μια παρελάση να βρισκαμε την Ακρη


    Βαδιζοντας σ'ενα σχοινι ,ειμαστε Σχοινοβατες
    καιγυρω μας Φλεγομενες και Ομιλούσες Βατες

    και να που Ξηλωθηκαμε σαν το Παλιο Πουλοβερ
    και μια φωνή απο ψηλά μας λεει :game oVER

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ας ήτανε να ήτανε το 21, λέει,
    ένα κουμπί να πατηθεί που γράφει πάνω play

    με καριοφίλια εξοπλισμό και μ' ένα γιαταγάνι
    να παίζαμ' επανάσταση θα ήταν very funny

    κι όταν game over θάγραφε η οθόνη η γαμημένη
    θάτανε η ψυχούλα μας αλλού προσκεκλημένη

    ΑπάντησηΔιαγραφή