θνητός εμαυτός

ζούλα σε μια βάρκα μπήκα

και στη σπηλιά του δράκου βγήκα

Γιώργος Μπάτης

στο θάνατο των αλλονών

προβάλλω το δικό μου

γιατί όταν θα ’ρθει θα ’μαι απών

απ’ το θανατικό μου

στα κοιμητήρια τριγυρνώ

στα πέπλα του θανάτου

που μ’ ευωδιά όπως γερνώ

βλύζουνε τ’ άρωμά του

ο χρόνος, η επινόηση

των σκλάβων της ευθύνης,

που τάζουν κατανόηση

σαν εκκρεμές αν φθίνεις,

στέκεται ασάλευτος θαρρείς

και ξανακερδισμένος

μόνο αν τον έρωντα χαρείς

σε μνήμες βουλισμένος

όσο μετριέται του καιρού

η πλήξη με ρολόγια

του τέλους του θανατερού

θα μείνουν μόνο λόγια

λέξεις που σάμπως σάβανα

το θάνατο τυλίξαν

άλλοτες ήταν σπάργανα

λέξεις με λέξεις σμίξαν