της Κυβερνίνης

σαυτή την ερημιά μία φωνή βοά
κάποιοι από μακριά λένε σιγά τα ωά
όμως θαμμένοι ζουν στην πιο βαθιά στοά
τους τρέφει η κυβερνίνη που εμέ δεν μαφορά
κι αν δίπλα σου περάσουν μυρίζουν καμφορά
για να σε προσελκύσουν σου κάνουν προσφορά
μα πώς να τη βαστάξεις τέτοιαν αποφορά;

στις πιο βαθιές στοές τού λαβυρίνθου

ζούνε θαμμένοι οι ιστοπλόοι εκείνοι που

τους τρέφει η κυβερνίνη

η οσμή κυβερνοφέρνει αποφορά

σε συναθροίσεις, διασταυρώσεις, παρελάσεις

σ’ αδύναμους και ισχυρούς δεσμούς

είναι το μάτριξ που ριγά καθώς

φοράνε τα κουστούμια της πρώτης πάντα πράξης

συνένοχοι σ’ αρχαίες περιφράξεις

οι αδολέσχες της επιφανούς αγρύπνιας

που υπνώνουν τα μελίρρυτά τους πόστια

τι θ’ απομείνει στον αιθέρα όταν μια μέρα

θα καταρρεύσει η χαρτομάζα ηλεγμάτων

και μπουκωμένοι με τη γάζα των πληγών

θα γεύονται παλινδρομήσεις;

ετούτα τα συμβάντα δεν τα ζω

μονάχα με τηρούν και  καταγράφουν

το τραύμα που αφυώς αποκαλύπτω

μα θα ’τανε καλύτερο γοργά να ξαλαργεύω