Αν υπάρχει κάτι βαθύτερα θλιβερό στο μολυσμένο ποτάμι των ημερών, αυτό είναι η απάθεια. Έχει απλωθεί σαν πέπλο μουχλώδες πάνω απ’ τα υποτυπωδώς αναπνέοντα πτώματά μας κι η οσμή της υποκατέστησε την ατμόσφαιρα. Ό, τι κι αν συμβαίνει, είναι συνώνυμο της προδοσίας σ’ ό, τι υποσχεθήκαμε, παιδιά, στο μέλλον. Το παρόν μέλλον κρατάει με ιδρωμένα χέρια τις κλωστές μας, βαριεστημένο. Το καταναλωτικό επίτευγμα που αποθέσαμε σαν λίπος στα σώματά μας, γδέρνεται λουρίδες απ’ το δέρμα μας.
Η πολιτική δικαιώνει τον Πλάτωνα. Οι τεχνικοί της εξουσίας, ακόμα κι όταν γιαουρτώνονται, προβάλλουν οθονιαίες καρικατούρες. Η τελευταία ελπίδα διάσωσης από τον ανθρωπιστικό στραγγαλισμό, η φυσική επιλογή, ψυχορραγεί.
10/3/2011
Απαθεια υπηρχε επι Κ.Κ. του Βου. Τωρα υπαρχει το μεταβατικο σταδιο, μεταξυ απαθείας και δημιουργικότητας, δλδ το σταδιο πανικού! ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήό,τι νά'ναι, που λένε
Ίσως να είναι έτσι. Ίσως, μεταξύ απάθειας και πανικού, απαθούς πανικού. Θα έλεγα καταθλιπτικού πανικού, έχει όμως κι η κατάθλιψη πολυφορεθεί. Αλλάζω τώρα και το "πέπλο μουχλιασμένο", το κάνω μουχλώδες.
ΑπάντησηΔιαγραφή