φτηνή εργατική δύναμη

Όσο περισσότερο το αγχωτικό τριπ τής συμπίεσης του εισοδήματός μας θα συνεχίζεται, τόσο θα γίνεται πιο ξεκάθαρη, απαλλαγμένη απ’ τα περιττά της κατανα-λωτικής υποδούλωσης, η θέση μας στην κοινωνία και στην παραγωγή. Ή, απλούστερα, το γιατί δουλεύουμε.

Ο λόγος είναι πολύ απλός, διεξοδικά εξηγημένος: δουλεύουμε για να αναπαράγουμε την εργατική μας δύναμη. Την οποία πουλάμε σα να ήταν το δικό μας εμπόρευμα. Με τις εισπράξεις μας αγοράζουμε τα ρούχα για τη δουλειά, το κολατσιό και τον καφέ στη δουλειά, πληρώνουμε τα εισιτήρια για να πάμε στη δουλειά ή τη βενζίνη για να πάμε στη δουλειά, πληρώνουμε και τη συντήρηση του αυτοκινήτου, που είχαμε αγοράσει με ένα μέρος των παλαιότερων εισπράξεων ή επί μήνες πληρώνουμε τη δόση του δανείου για την αγορά του. Ακόμα, αγοράζουμε τα υλικά για το φαγητό στο σπίτι, πληρώνουμε ρεύμα, νερό και τηλέφωνο, γιατρούς και φάρμακα. Πληρώνουμε με δυο λόγια ό,τι χρειάζεται για να μπορούμε κάθε μέρα να είμαστε αποδοτικοί στη δουλειά μας.  Δηλαδή, να καθιστούμε θελκτικό (μεγάλη μπουκιά φάε) το εμπόρευμά μας.

Η αξία της εργατικής μας δύναμης ανταλλάσσεται με τα μέσα για την αναπαραγωγή της. Αυτό συνέβαινε πάντα. Ήταν λίγο περισσότερο φτιασιδωμένο, αλλά και το γυμναστήριο (δεν έχω πάει ποτέ) και οι διάφορες ψυχαγωγίες κι όλα τα σχετικά της τρυφηλότητας* που χάνεται (ρολογάκι, αρωματάκι, καδράκι, καινούριο λάπτοπ, σπορ πατούμενο, ταξιδάκι, πάσχα-χριστούγεννα-καλοκαίρι-σουκού κλπ κλπ) την ίδια δουλειά έκαναν. Σε βαθύτερο, ως προς την κατανόηση της ραδιουργίας, επίπεδο, αλλά την ίδια δουλειά έκαναν.

*την τρυφηλότητα τη χρησιμοποίησε σε πρόσφατη συνέντευξή του 
ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και μου άρεσε…


13/5/2011