όραμα-μνήμη-συνήθεια-αμφιβολία

Όραμα ανώριμο.

Η οργή έμεινε στέρφα.

Θα ’ναι το σχόλιο ανώνυμο

κι η μνήμη, ελέφα.

Το καθεστώς της μνήμης

πουλιέται όπως πλασάρεται:

παγιδευμένο. Α, λόγου ρύμης

θα ’ταν, μάλλον. Ή, δοκίμασε: κλικάρεται;

«Εμπρός» δεν άκουσα ούτ’ ένα·

και καλύτερα. Να που η συνήθεια έχει και τα καλά της.

Πάντα μιλώ με σώα τα φρένα,

ναι, τ’ ορκίζομαι. Μόνο η περσόνα μου έχει την τρέλα για κυρά της.

Να πω ένα σύνθημα;

Μήπως να ’ρθώ στην πολυμούντζα να συμβάλω;

Ή, απλώς, να αρθώ στων περιστάσεων το ερύθημα

κι ευθύς να κλάψω που απ’ τη φύση μου αμφιβάλλω;