Πού είναι οι εκπρόσωποι των αγανακτισμένων; Μια βδομάδα τώρα, οι άνθρωποι αυτοί, που δυσφορούν και, γι’ αυτό, προς το παρόν ίσως, θα έπρεπε να συμφωνήσουν ότι θέλουν να τους λέμε δυσφορούντες, δεν έχουν εκπροσώπους. Δεν ξέρω αν έχουν εκπροσώπους, ξέρω ότι, με εξαίρεση (απ’ ότι ακούω) κάποια γλαφυρά περιστατικά, δεν εμφανίζουν αντιπροσώπους τους στο τηλεθέαμον κοινό. Δηλαδή στη βουβή, αποστασιοποιημένη από πλατείες και λοιπές συναθροίσεις, μάζα που καταναλώνει τιβίλα(ς).
Η σύνθεση των πλατειαζόντων (ή πλατειαζώντων) είναι ετερογενής κι αυτός είναι ένας λόγος που αποτρέπει τις εκπροσωπήσεις. Οι αμείλικτα πληγέντες της κρίσης, το πολύ πριν την έκρηξη της κρίσης βασανιζόμενο πρεκαριάτο, οι άσπονδοι σύντροφοι των αναρχο-συριζο-και-μη-γκρουπούσκουλων, κάνας κουκουές, κάνας προβληματισμένος πασόκος, κάνας αποπρο- σανατολισμένος νεοδημοκράτης, σπιθοπαρανόιες, ρεμπε- τοροκάδες, θρυλοβάζελοι, γιατροδικηγόροι, η παρθένα με το σατανά και πολλοί άλλοι, ας με συγχωρήσουν που τους ξεχνώ, ας μου κρατήσουν μούτρα αν τους αγνοώ.
Υπάρχει ένας θεμελιώδης διαχωρισμός ανάμεσα στους αυθόρμητα και τους υαινικώς προσερχόμενους στις πλατέες. Οι δεύτεροι υπάγονται στην ομοταξία των συνειδητά αντιμνημονιακών, αποσκίρτησαν, όμως, από τους στυγνούς θεωρητικούς παλαιάς κοπής (λενινιστές κλπ), που δεν αντιλαμβάνονται τα περί πλήθους κλπ κι έτσι, σιχτιρίζουν τους ασυνείδητους της πλατέας. Υπονοώ, ότι οι υαινικοί έπρεπε κατ’ αρχήν να πειστούν ότι η προσέγγισή τους στην πλατέα είναι πολιτικό καθήκον. Αυτό δεν ήταν, βέβαια, δύσκολο, αρκούσε η θεωρητική κλίση˙ κι όσοι την είχαν έσπευσαν σαν καλοί κηπουροί.
Οι αυθόρμητοι είναι το διακύβευμα (ρίχνω λέξη του συρμού δια το κατανοητοτερότερον). Χώρος προνομιακός για την άσκηση πολιτικής, για τον εμπλουτισμό του φυτωρίου. Προνομιακός, όχι όπως ο κατεξοχήν, φερειπείν, φοιτητοχώρος, ο φύσει (λόγω ηλικίας και παρά τις ταξικές μεταπροσδοκίες) προνομιακός. Οι αυθόρμητοι συγκροτούν (ως πλατειάζωντες) θέσει προνομιακό χώρο. Κι εγώ πλάτειασα και νόημα δεν βγάζω.
Λεπόν, τα παίρνω πίσω τα περί υαινικών. Έγινα κακός, λες και μιλούσα με την πιτσικαρέλα μου. Παίρνω πίσω το χαρακτηρισμό, διατηρώ τον προβληματισμό. Αλλά κι ο χαρακτηρισμός αυθόρμητοι για τους ατάκτως προσερχόμενους, ψευδής είναι. Το αυθόρμητο δεν καθορίζεται από ένα αγνό λιμπικό – μεταιχμιακό σύστημα του εγκεφάλου, αφού δεν είναι αγνό, αλλά ας μη μπω πάλι σε λάθος χωράφια. Το αυθόρμητο είναι ιδεοπλαστικώς υποβολιμαίο. Κι όταν παύει να είναι ως προς το περιεχόμενο, διατηρείται ως προς την εκδήλωσή του. Για να θυμηθώ το ΧαΡΤί στΟ ΜπΟΥΚάΛι με τίτλο για ποια κοινωνία (το οποίο αν δεν ήταν χαρτί και ήταν κουλουράκι θα το λέγανε μεθυσμένο), τι θένε, μωρέ, οι θεωρητικώς αρμενάκι-μαι-κυρά-μου, που και τη βιοπολιτική θα σου τσαμπουνήσουν ενίοτε, και δεν καταλαβαίνουν ότι οι ψευτοαυθόρμητοι είναι κανα- κεμένοι με ριάλιτι και σίριαλ και δελτία των 8; Περιμένουν, ως δια μαγείας, να τους βγούνε προνομιακοί συνομιλητές περί του event? Ιδού: Βάζουνε στόχους τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους. Με μια έννοια, τους υπηρέτες των καταπιεστών τους, ενώ οι τελευταίοι μένουν στο απυρόβλητο. Αυτό το στήσιμο είναι αυτοματισμένο, δεν στήθηκε από κανέναν η πλατέα για εκτόνωση, από μόνη της στήθηκε, αλλά πώς αλλιώς να στηθεί;
Πάντως μ’ αυτές τις εκδηλώσεις που – σύσσωμο, υποθέτω, καταδικάζει το πολιτικό κόσμημα – υλοποιούν αποσπασματικώς τη μετάβαση από τη δυσφορία στην αγανάκτηση. Τολμώ να πω ότι θα μου ήταν ευχάριστο αν οι συνειδητώς εφορμούντες στις πλατείες, εκτός από τις σημαίες και τα σύμβολά τους, άφηναν στην άκρη και τις εν γένει περιχαρακώσεις τους και προσέγγιζαν το πλήθος τους ωσάν να ήταν μέρος του και όχι σαν επίδοξοι καθοδηγητές του. Δεν εννοώ να ξεχάσουν όσα ξέρουν και (πιστεύουν ότι) έχουν καταλάβει, αλλά ας μην επείγονται εκεί να περάσουν την πολιτική τους, να μαζέψουν υπογραφές για επιστροφή στη δραχμή, για παράδειγμα, αφού κάτι τέτοιο, στο κάτω - κάτω, δεν έχει (δεν μπορεί να) αναδειχθεί σε καθολικό αίτημα. Ας το συζητήσουν οι φωστήρες, ντάξει. Όχι για να πείσουν, ντε και καλά. Βλακεία το τελευταίο, ε;
Θα μου πει ο αγχωμένος φωστήρ, οι καιροί ου μενετοί. Θα απαντήσω, ας προσέχαμε. Ας παίξουν αλλού έτσι. Στους χώρους που κάποτε θα θεωρούσαν στόχους. Γιατί δεν το έκαναν τόσο καιρό; Σε ποιο, ας πούμε, συνδικάτο, έφεραν τα πάνω κάτω, τώρα που ξεσκεπάστηκαν οι σκεπασμένοι πατέρες; Πουθενά, αν δεν έχω ελλιπή πλεροφόρηση. Αν παιχτεί τοιουτοτρόπως το κουτσό στις πλατέες, άντε γεια.
Δυο τρία πράγματα που ξέρω γι’ αυτές (τις πλατέες) και θα επανέλθω, μου φαίνεται: Πολύς ο κόσμος, μαζικός, η μάζα, πάντως, ο όγκος που στο πέρασμά του λιώνει κάθε υποψία, στο καναπεδάκι με το φραπεδάκι. Πολλοί κι οι σχολιαστές, οι κεκέδες της πραγμα- τικότητας που διατυμπανίζουν τις αναλυσάρες τους, λυσσάρες τής επισκεψιμότητας. Πολλή, θαρρείς, κι η θλίψη.
Στον εμαυτό μου συγχωρώ τη θλίψη που μ’ έπιασε χθες βράδυ στη μικρή πλατέα. Στον εμαυτό μου ως ποιητή˙ όχι στρατευμένο, μα λιποτάκτη. Συγχωρώ με και που ανεμίζω τη σημαία της κυράς μου, της τρέλας. Λίαν συντόμως θα την αναρτήσω την παντιέρα, σε άλλη ετικέτα.
2/6/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου