αναπόφευγο: η ΔΙΕΘΝΗΣ

κάτι τέτοιες μέρες αναζητώ 

τ' αρχέτυπα

απ' τις παλιές τις μέρες

τις ξεχασμένες

και τα τραγούδια 

που ξεχασμένα κι αυτά

ξεπηδούν στην πραγματικότητα

κι ακούγονται σαν τωρινά

κάτι ώρες σαν κι αυτές,

αν κι είχα πει: οι ύμνοι όλοι είναι σκατά,

σα να ρυθμίζονται τα βήματά μου από τη διεθνή

σα να ξεφεύγει από τον έλεγχό μου 

η γροθιά

και σα να υψώνεται για ν' απειλήσει

την πραγματικότητα που 

ανασκουμπώνεται όπως

θα έπρεπε να είχε

προβλεφθεί

τέτοιες στιγμές όπως και τούτη

ακούω από μακριά μια χορωδία

όχι

δεν τους ακούω απελπισμένους

έχουν τη σιγουριά εκείνου που 

πιστεύει πως

θα νικήσει

αν όχι 

στον αγώνα με το κεφάλαιο

πάντως

στον αγώνα με το κεφάλι του

για την ήττα φροντίζουν πάντα οι πολλοί

το αδύνατο επιδιώκεται σαν αγωνία

για το ζόφο που σχεδιάζουν

οι πολλοί 

οι θεατές

οι άλαλοι

από το φιλμ του Ken Loach "Land and Freedom" (1995) by dalmatirac

Η ΔΙΕΘΝΗΣ

εμπρός της γης οι κολασμένοι
της πείνας σκλάβοι εμπρός, εμπρός
το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει
σα βροντή σαν κεραυνός
φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια
όλοι εμείς οι ταπεινοί της γης
που ζούσαμε στην καταφρόνια
θα γίνουμε το παν εμείς

θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες
με πλάνα λόγια μας γελούν
της γης οι δούλοι και οι ραγιάδες
μοναχοί τους θα σωθούν
για να λείψουν πια τα δεσμά μας
για να πάψει πια η κλεψιά
να ιδούνε πρέπει την γροθιά μας
και την ψυχή μας, τη φωτιά

εμπρός μονάχη μας ελπίδα
είναι η σφιγμένη μας γροθιά
κάτω οι πολέμοι και η πατρίδα
ζήτω, ζήτω η λευτεριά
και αν θελήσουν να δοκιμάσουν
της ψυχής μας τους κεραυνούς
να ιδούνε τότες θα προφτάσουν
πώς είναι οι σφαίρες μας γι’ αυτούς

σκληρός ο νόμος μας ξεσκίζει
κι οι φόροι ασήκωτοι για μας
ο πλούσιος ότι κι αν κερδίζει
είναι πλούτος της κλεψιάς
η σκλαβιά, η αδικία φτάνει
όχι πια ταπεινοί και σκυφτοί
αδέλφια η φύση όλους μας κάνει
και είμαστε ίσοι εμπρός σ’ αυτή

οι πλούσιοι άσπλαχνα μας γδέρνουν
και μας αρπάζουν το ψωμί
τον κόπο μας αυτοί κι αν παίρνουν
για μας η πείνα, πληρωμή
της δουλειάς όλοι οι κλέφτες κάτου
δίκιο τώρα ο φτωχός ζητάει
όσα γυρεύει είναι δικά του
κι όταν θελήσει τ’ αποκτάει

εμάς που αδιάκοπα η δουλειά μας
γεννάει της γης τους θησαυρούς
όλα τα πλούτη είναι δικά μας
όλα ανήκουν στους φτωχούς
τώρα πια κόρακες και ακρίδες
δεν σκεπάζουν τον ουρανό
χρυσός ο ήλιος στέλνει αχτίδες
χαμόγελο παντοτινό

στον αγώνα ενωμένοι
κι ας μη λείψει κανείς
ω νάτη! μας προσμένει
στον κόσμο η διεθνής

στίχοι: Ευγένιος Ποτιέ, 1871. 

μουσική: Πιέρ Ντεζετέ, 1888

μετάφραση στα ελληνικά: Γιάννης Πικρός, 1912

από  osfp921992