χαρά

κάποτε ρώτησες χαρά τι θα μας φέρει

σ’ αυτά τα μέρη που της άπνοιας η σιωπή

όλα τα σκέπασε – κι αόρατο ένα χέρι

απ’ το καπέλο έβγαλε την ενοχή

της ιστορίας οι ανόρεχτοι αν και ρέκτες

οι συγγραφείς δεν βρήκαν τι να γράψουν

αφού η χαρά αποθαρρύνθηκε απ’ τις σέχτες

της περιφρόνησης που τους καλεί να πάψουν

να διαλαλούν με τάξη νέες αφηγήσεις

σε περιόδους να χωρίζουν τα λαγούμια

που ο τυφλοπόντικας που έλεγε θα λυγίσεις

άνοιγε κι έβρισκε ανέπαφη τη μούμια

της χαράς

για τη χαρά που ρώτησες σου λέω

δεν είναι επίφοβο ν’ αναρωτιέσαι διόλου

ούτε όμως πρέπει να προσμένεις ρωμαλέο

να βρεις καλούπι του αστείου σου ειδώλου

θα σου προτείνω τα όνειρά σου ν’ αγαπήσεις

να φοβερίσεις τεχνοκράτες – τρομοκράτες

κι αν στη γιορτή του χάους, πρωτάρης, θα μεθύσεις

να αποφύγεις τις ανούσιες παρλάτες

 

Χειμερινοί Κολυμβητές, Χαρά (από το Πάρκο στη Μυροβόλο)

Τεχνοκράτες, τρομοκράτες μ᾿ ἐργοστάσια, γκοβέρνα,
μὲ παράτες καὶ μὲ μάσες, δὲν σᾶς μένει τώρα πιά,
οὔτε χρόνος, οὔτε μῆνες, οὔτε μέρα, οὔτε ὥρα,
μόνο μία στιγμὴ μικρούλα, ὅσο μιὰ ἀστραπὴ μικρή.

Κι οἱ λύκοι τώρα θὰ γενοῦνε προβατάκια,
καθὼς τὰ ἔλεγε ὁ παλιὸς ὁ ἀρχηγός,
καθὼς οἱ χοῖροι ποὺ γενήκαν ἀνθρωπάκια,
στῆς Κίρκης τὸν πανάρχαιο καιρό.

Κι ἀρχινάει ἡ γιορτὴ τοῦ χάους, τὸ μεγάλο πανηγύρι,
τὸ ἀτέλειωτο μεθύσι, μὲ λατέρνες μὲ βιολιά.

Τώρα Βαγγέλη, θὰ γλεντοῦμε ἀδερφωμένοι
δίχως πουκάμισα πουὰν καὶ ἐνοχές·
καὶ ἡ χαρὰ θὰ μᾶς τρελαίνει στὰ παιχίδια,
μὲ τὰ μπουζούκια καὶ τὰ σάζια ἀγκαλιά.

Αργύρης Μπακιρτζής, Λιμένας Θάσου, Αὔγουστος 1977