Ανάμεσα στ’ άλλα που ακούει συχνά κανείς (τώρα πια και) στις πλατείες είναι λόγια πεποίθησης ότι έτσι κι αλλιώς οι μέρες της αφθονίας μας πέρασαν για πάντα, ότι θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε πιο απλά, με λιγότερα, ότι όλοι είχαμε κάνει το λάθος να καταναλώνουμε σα να μην ήμαστε της τάξης μας, ότι θα πρέπει, πια, να συμμορφωθούμε.
Για μια ακόμα φορά, στην κοινωνία του θεάματος ζούμε, η αλήθεια εμφανίζεται αντεστραμμένη. Το τελευταίο προϊόν που σαν κουτορνίθια καταναλώνουμε είναι η ενοχή. Παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις, είναι, νομίζω, κοινός τόπος ότι η οικονομική κρίση είναι (τουλάχιστον και) κρίση υπερσυσσώρευσης. Η υπερπαραγωγή «αγαθών» ακολουθείται από την υπερκατανάλωση. Για να καταναλώσει κάποιος έπρεπε να έχει το μέσο και, αν δεν το διέθετε, του το διέθετε αφειδώς το πιστωτικό σύστημα. Οι ανάγκες μας για προϊόντα δημιουργούνταν άμα τη διαφημίσει τους.
Στη συνταγή του απόλυτου μεζέ, του αχταρμά της πλατείας, δίνει ξεχωριστή επίγευση μια πρέζα ενοχής καταναλωτή πατριώτη. Ταυτόχρονα, επιτρέπει να λάμψουν ως κυρίαρχες γεύσεις, καθώς συμπλέκονται σ’ ένα σχεδόν πορνώδες σούμο στο αχνίζον ταψάκι της πλατείας, η εκρηκτική αγανάκτηση του υπερχρεωμένου άνεργου, η ανυπόμονη εμμονή του θιασώτη της άμεσης δημοκρατίας και η ρητορεύουσα αχνοφεγγιά της αριστερής αμηχανίας.
ΟΛΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΟ ΕΔΑΦΟς ΓΙΑ ΤΟΝ οΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΌ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και αισθάνομαι τη βρώμικη ανάσα του, εύχομαι να διαψευστείς. Όχι, δεν ξέρω ποια υποκείμενα θα κινούσαν τους ιμάντες της (στην πράξη) διάψευσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμοίως εύχομαι. Αν έρθει ολοκληρωτισμός είναι γιατί έτσι το έστησαν, πριν τα καθέκαστα της πλατείας. Οι ιμάντες της διάψευσης ίσως να μη γίνει τελικά να κινηθούν από κάποιους, όμως ένα δυνατότερο χαλινάρι απέναντι στην ισοπεδωτική εκμετάλλευση νομίζω πως ήδη φτιάχνεται αυτόν τον καιρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧιζήτα, τι σόι χαλινάρι είναι αυτό; Δεν σε πιάνω, φοβάμαι. Είναι αισιόδοξο το σχόλιό σου;
ΑπάντησηΔιαγραφή