Το ξεχασμένο πηγάδι της πλατείας κι οι μετανάστες

Ποιοι συνωστίζονται (που θα ‘γραφε η Ρεπούση του μέλλοντος) στις πλατείες; Όσοι δυσφορούν, είπαμε. Οι πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είναι το εκλογικό σώμα. Απλούστατα. Οι καταστάσεις τούς έκαναν να βγουν στην πλατεία. Θα προτιμούσαν να μείνουν σπίτι, να παρακολουθήσουν ριάλιτι σόου ή σαπουνόπερα, οι νεότεροι να σερφάρουν, όλοι να πάνε τις διακοπές τους, να ανανεώσουν τη γκαρνταρόμπα τους, ν’ αλλάξουν αυτοκίνητο, να ψηφίσουν το κόμμα τους… Πράγματα απλά, κατανοητά, θεμιτά. Οι άνθρωποι αυτοί βρέθηκαν ξαφνικά μετέωροι. Μετέωροι στην πλατεία.

Το 2008 δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Ήταν η γενιά των 700 ευρώ (που έγιναν 500), πιο πολύ όσοι δεν είχαν στήριξη από την οικογένεια, ήταν και νέοι που αντιδρούσαν στη σήπουσα νωχέλεια της κοινωνίας, ανεξάρτητα από την οικονομική τους θέση.

Πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, της πλατείας, αισθάνονται προδομένοι. Από τα κόμματα και τους πολιτικούς, τους οποίους εμπιστεύθηκαν να τους εκπροσωπούν στο πολιτικό στερέωμα, ώστε οι ίδιοι να πασχίζουν απερίσπαστοι για την προσωπική και οικογενειακή τους (οικονομική και μη) πρόοδο. Δεν είναι, δηλαδή, ότι συνειδητοποίησαν ξαφνικά πως ο δρόμος που είχαν πάρει οδηγούσε, χωρίς δισταγμούς σε σταυροδρόμια, στη σημερινή κατάσταση. Απλώς, πιστεύουν ότι τους ξεγέλασαν οι πολιτικοί, ότι τα έφαγαν μόνοι τους και τώρα που το φαγοπότι οδηγεί στη χρεωκοπία, ζητούν να πληρώσουν τα σπασμένα αυτοί που δεν τα έφαγαν μαζί τους. Έτσι απλά.

Δεν αμφισβητείται, λοιπόν, κατ’ αρχήν, το πολιτικό σύστημα, αμφισβητούνται οι πολιτικοί. Γι’ αυτό και η μειονότητα της πλατείας και η πάντα ισχυρή πλειονότητα του καναπέ είναι ευάλωτες σε λύσεις μπερλουσκονικού τύπου. Φυσικά, καραδοκεί πάντα, το ξεχασμένο πηγάδι των ολοκληρωτικών λύσεων, συνήθως έξυπνα μεταμφιεσμένο. Την υψηλή ραπτική έχουν αναλάβει γνωστές τηλεοπτικές, αμφιλεγόμενες (που σημαίνει καπηλευόμενες) προσωπικότητες. Όπως το ξεχασμένο πηγάδι, που καραδοκούσε το θύμα του, τον Λούλη. Εκεί, μέσα στο πηγάδι, το είπε ο Λούλης, ως τα εξήντα τέσσερά του, που πέθανε. 

Πουλικάκος - Εξαδάκτυλος, στο ΥouΤube από   AndreasOkocha

Όσοι πλέρια καταρτισμένοι και βαθιά συνειδη- τοποιημένοι, ορειβάτες της υπόγας τους, λοιδορούν την πλέμπα της πλατείας, ξεχνούν ότι δεν είναι οι σαστισμένοι δυσφορούντες που οφείλουν να κατανοήσουν την ερμηνεία της πουστιάς που παίζεται. Εκείνοι, έχουν κάνει ήδη το μεγάλο βήμα. Έκαναν την αρχή. Συμμετέχουν σε πρωτόγνωρες διαδικασίες γενικών συνελεύσεων που, όπως είπε κάποια χθες στο Σύνταγμα, έρχονται από το μέλλον. Ή αποδέχονται, τουλάχιστον, αυτή την κατάσταση. Σ’ αυτές τις διαδικασίες είναι αποφασισμένοι ν’ ακούσουν όποια άποψη θα έθετε σε νέες βάσεις τον τρόπο σκέψης τους. Τολμούν ν’ ακούσουν, για παράδειγμα, απόψεις που αμφισβητούν την έννοια της ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας, απόψεις που αποκαλύπτουν τη συστημική φύση της, που αποδεικνύουν ότι αυτή η ανάπτυξη ταυτίζεται με την εδραίωση ενός κοινωνικού – οικονομικού συστήματος που προγραμματισμένα γεννά κρίσεις σαν τη σημερινή. Παρ’ ότι, η ανάπτυξη, στο βαθμό που σημαίνει και δουλειά, ασφάλιση, βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, ήταν γι’ αυτούς το ζητούμενο. Κι ας είναι η ανάπτυξη, με γλαφυρούς επιθετικούς προσδιορισμούς, σημαία της επίσημης και εν πολλοίς της ανεπίσημης αριστεράς…

Το πεδίο της δόξας είναι λαμπρό. Ιδού. Για πρώτη φορά ο πιο μειοψηφικός λόγος μπορεί να αναμετρηθεί ισότιμα με τον κυρίαρχο. Αυτός ο μειοψηφικός λόγος καθίσταται προνομιακός στη διαδικασία της πλατείας. Γι’ αυτό και μου φαίνεται δευτερεύον το αν θα πλουμιστεί με σημαίες, κονκάρδες, σφυροδρέπανα, κυκλάλφα και άλλα αξεσουάρ. Όση ιστορία κι αν έχουν πέντε άνθρωποι που πριν από τριάντα σχεδόν χρόνια, πανηγύριζαν για τα γιοφύρια του Χότζα στην Αλβανία, μιλούσαν σα ρομπότ και έστηναν εμφυλίους βορείων – νοτίων, ας υπερασπιστούν τις θέσεις τους (προσεγγίζοντας το λόγο των ανθρώπων που τα αγνοούν όλα αυτά) κι όχι τα σήματά τους.

Άλλες υποθέσεις αξίζει να κερδηθούν. Αξίζει, για παράδειγμα, οι άνθρωποι στην πλατεία να πειστούν ότι δεν φταίνε οι μετανάστες αν δε βρίσκουν δουλειά, ότι δεν φταίνε, περισσότερο απ’ τους αυτόχθονες, για την όποια εγκληματικότητα, ότι τα κανάλια σπέρνουν πανικό, ότι κάποιες γειτονιές δεν υποβαθμίστηκαν επειδή εγκαταστάθηκαν μετανάστες, αλλά οι μετανάστες βρέθηκαν εκεί γιατί ήταν ήδη υποβαθμισμένες, ότι πίσω από τις βιτρίνες της αθλιότητας κρύβονται άθλια συμφέροντα, ότι η θέση των μεταναστών είναι στην πλατεία, ότι ο αγώνας αυτός πρέπει να είναι κοινός. Το δεύτερο τρυγόνι που θα στοχεύει αυτός ο σμπάρος είναι οι ξυλοπόδαροι του έρποντος φασισμού.

Τα μάτια αυτού του μετανάστη στην πλατεία Συντάγματος, είναι γεμάτα ελπίδα. Είναι διαφορετική από τη δικιά μας ελπίδα;

  

του Άγγελου Κ., http://www.aformi.gr/