ο ποιητής κουράστηκε, κορέστηκε κατ’ άλλους,
κοίταξε πίσω – τίποτα – και πάλι μπρος – θολούρα –
κάποτε του είπαν για στρωτές ρίμες εκπάγλου κάλλους
για συνταγές περίφημες - μ’ αποζητούσε κούρα
Jean Millet, The Man with the Hoe, 1860-62, the J.P. Getty Museum
απ’ της καταδολίευσης το θέλγητρο μαχαίρι
ως του ξερού βηξίματος την υποκριτική
σε αποστάσεις σύμφυτες μ’ όσες κάθε ξενέρι
διανύει απ’ τα μεσάνυχτα μ’ ελπίδα νηστική
και ξαρματώνει τις πενιές, κορδώνει αγριάδα
σκοινί κορδόνι ανοίγεται κι απλώνεται εν ριπή
στην ανηφόρα στέκεται γι’ ανάσα σε συστάδα
λέξεων που τον ξεδιψούν μα ο ήχος τους τον λυπεί
εγκαλιτέ ή λιμπερτέ; τα δυο μαζί δεν κάνουν
όμως και χώρια αμπόρετο - αντίμαχα να σπουν
το ιδεατό ξεκλήρισμα των όρθρων, ν’ ανατάμουν
των ιδεών τη σύζευξη, στη φύση να υπακούν
αλύτρωτο το δράμα του ποιητή τούτες τις μέρες
που ανυποψίαστος ριγά στη θέα του μοχθηρού
ανάρμοστα σεμνύονται οι αρχοβόρες λέρες
καλά που το κατάλαβε – δρουν εκ του πονηρού
Nick Drake - Cello Song, by saturdayson2
Nick Drake: Cello Song
ΑπάντησηΔιαγραφήStrange face, with your eyes
So pale and sincere.
Underneath you know well
You have nothing to fear.
For the dreams that came to you when so young
Told of a life
Where spring is sprung.
You would seem so frail
In the cold of the night
When the armies of emotion
Go out to fight.
But while the earth sinks to it's grave
You sail to the sky
On the crest of a wave.
So forget this cruel world
Where I belong
I'll just sit and wait
And sing my song.
And if one day you should see me in the crowd
Lend a hand and lift me
To your place in the cloud.
http://nosferatos.blogspot.com/2011/06/blog-post_8012.html
ΑπάντησηΔιαγραφή