Πετεφρής: Το κρυφό μαγιό

Απ΄ έξω μαυροφόρα η κορασιά
πικρής τρολιάς χειροπιαστό γκαβάδι, και μέσα σε λουκάνικα βαριά
τόσο βαριά , που παίρνει κάθε βράδυ να φάει στα κουτουρού,
με πατατένια γεύση χοιρινου
τρεμάμενη χωνευτικό αναδεύει,
και γύρω κολλητάρια της μαζεύει.


Εκεί καταδιωγμένη κατοικεί
του γκόμενου η τελευταία ελπίδα! Βραχνά ο αγκιτάτορας λαλεί
Γλυτώνοντας απο την πιτυρίδα με λόγια μαγικά!
Εκεί η ψυχή πικρότερο αγροικά
τον πόνο της κοπτάτσιας, εκεί βλέπει
Τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει.


Κι απ’ το γκαζάκι του Άθενς Μολ ψηλά,
που εβούβανε τα στόματα των μπάτσων και ρίχνει τζαμαρίες στα μαγαζιά,

ένα μαγιό, ντιζάιν των καπάτσων, από τη καπνουριά
βγαίνει, που δένει στο λαιμό με σικ θηλιά,
κι απ’ της Ριβ Γκως τα τρέντι φιγουρίνια
που δείχνουνε πανάρχαια πλουμίδια.


Ένα τραγουδι ακούεται ευθύς
σαν χιπχοπάδικο ενός τρελάκια Γάλλου, κι η κοπελιά ακούει εμπαθής
προφητικά τα λόγια του αλλαντάλλου που΄χει φωνή βαθειά:
«Μη σκιάζεσαι στα κρύα! Με ζεστασιά
μόλις θα σκάσει των καυσώνων καλοκαίρι
θα το φορέσεις το μαγιό και θα σαι αστέρι!»

[από τον Γενάρη του 2013] :

Yπάρχει περίπτωση να θεωρηθεί 

πως το ποίημα θυμίζει αορίστως 

ένα δημιούργημα του Ιωάννη Πολέμη, 

αλλά ... 

freerepublic

αυτόν

τον Αύγουστο

με άλλους στίχους

μπλογκοσφαιρόβιους