Iωάννης Τζανάκος: Στο βάθος της νύχτας..

Δεν υπήρχε, είναι γνωστό,
ούτε μια στιγμή ελευθερίας
στις σταγόνες και τους κόκκους της άμμου..
Δεν μπόρεσαν ποτέ να πάνε αντίθετα
στους ανέμους και τις καταιγίδες..
Γιατί ήταν μέσα τους..
Τα σπλάχνα της κάθε κίνησης
γεμάτα απο τους μικρούς της φαντάρους..
Κι'όταν εκσπούσαν οι βίαιες μείξεις,
και φάνταζε ο κόσμος
σαν το καμίνι κάποιου νέου στοιχείου,
ένας πονηρός δαίμονας
που τον λένε και φως
έκραζε με μια στριγγλή φωνή
"όλα θα νοηθούν και θα γίνουν ένα,
όλα είναι ένα μικρό κύμα του ενός,
και το ένα το ίδιο, ένα μικρό κύμα του άφατου"...
Υπήρχε όμως, κι'αυτό είναι άγνωστο,
μια μικρή αμυχή που έβγαζε αίμα..
Μύρια κύματα απο αίμα κύλαγαν ανεπίγνωτα
σ'όλους τους δρόμους και τις εκτάσεις του κόσμου
Θυσίες και λάθη τρανά σκαρφάλωναν στ'άστρα..
Λάμψεις από την έφηβη χημεία του ουρανού
έσχιζαν το στερέωμα του..
Όλα απ'αυτήν την αμυχή..
Δεν ακούγονταν τίποτα κάπου εκεί κοντά..
Μια σιωπή απόλυτη μονάχα
έδινε σε κάποιους την υποψία πως κάτι πέθαινε..
Κάτω από όλα τα βουνά
Κάτω από όλες τις λατρείες και τα σύμβολα
Μια σιωπή απόλυτη μονάχα..
Τι να πέθαινε άραγε;
Είπαν πως ήταν ένα παιδί..
Άλλοι, πως ένας γέρος κόσμος έριχνε την κατάρα του..
Οι λίγοι κύκνοι π'απέμειναν λουσμένοι στον Ήλιο
δεν είχαν βλέμμα πιά
ούτε σχήμα..
για να μας πούν..
Όταν η σελήνη φώτιζε τα άλση της Κασταλίας
νόμιζαν όλοι πως γύρναγε ο Ήλιος..
Και ένα αργυρό σκοτάδι είπε τον εαυτό του φως..
Θόρυβος απο σύνολα και σχήματα
κατέκλυσε τα αυτιά των διψασμένων..
Νόμιζαν πως άκουγαν πηγές..
Και ένα πηχτό παραποτάμι είπε τον εαυτό του Νείλο..
Η σιωπή απόλυτη συνέχισε..
Και συνεχίζει..

από τον Eriugena στον Αυτοκαθορισμό

misspaq-Yokota

αυτόν

τον Αύγουστο

με άλλους στίχους

μπλογκοσφαιρόβιους