Είμαστε εμείς τα δύο τόσο ενωμένα
που θα έλεγε κανείς πως είμαστε ένα
Δίπλα σου ζω κοντά σου ανασαίνω
και αν σε χάσω αυτόματα πεθαίνω
Τόσο μεγάλη είν’ η αγάπη αυτή που σου ‘χω
που ντύνομαι με αυτό που ντύνεσαι το ρούχο
Μία καρδιά χτυπά για μας ρυθμό έχει ένα
Στο ξαναλέω. Αφού είμαστε ενωμένα…
Όταν πονάς ο πόνος σου αντανακλάται
φτάνει σε μένα. Το κορμάκι μου συσπάται
Όταν κρυώνεις κι εγώ νιώθω αυτό το κρύο
Στο ξαναλέω. Είμαστε ένα. Όχι δύο
Είναι αγάπη ή ανάγκη; Δεν το ξέρω
Δεν ξέρω αλήθεια αν ποτέ θα καταφέρω
να ζήσω μόνο μου. Δεν ξέρω κι αμφιβάλλω
“Αυτά είπε χθες το ένα αρχίδι μου στο άλλο…”
αυτόν
τον Αύγουστο
με άλλους στίχους
μπλογκοσφαιρόβιους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου